Wyrok NSA z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. II FSK 139/12

Skoro nieuiszczona w terminie zaliczka z końcem roku podatkowego traci swój byt prawny stając się zobowiązaniem podatkowym odrębnym od zobowiązania z tytułu podatku, to okres przedawnienia zobowiązania podatkowego obejmującego odsetki od zaliczek na podatek liczyć się powinien od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin zapłacenia zaliczek. Dla odsetek za zwłokę od niezapłaconych w terminie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się więc z końcem roku, w którym upłynął termin płatności poszczególnych zaliczek, a nie z końcem roku, w którym upłynął termin złożenia zeznania podatkowego, tj. 30 kwietnia następnego roku.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Beata Cieloch (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Stefan Kowalczyk, Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 września 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 642/11 w sprawie ze skargi J. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 31 marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odsetek za zwłokę od zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za 2005r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

I.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 września 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 642/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, w sprawie ze skargi J.W.(dalej : Skarżący), na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 31 marca 2011 r., w przedmiocie określenia wysokości odsetek za zwłokę za 2005 r. od nieuregulowanych w terminie miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, uchylił zaskarżoną decyzję.

I.2. Przedstawiając stan faktyczny Sąd wskazał, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w L. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w T. z dnia 2 grudnia 2010 r., określającą Skarżącemu za 2005 r. wysokość odsetek za zwłokę od nieuregulowanych w terminie płatności miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych liczonych na dzień złożenia zeznania podatkowego w kwocie 1.752,00 zł. Wyjaśniono, że w dniu 20 kwietnia 2006 r. Skarżący złożył zeznanie podatkowe PIT-36 L za 2005 r., w którym wykazał przychód z prowadzonej działalności w wysokości 957.867,64 zł, koszty uzyskania przychodu w kwocie 980.385,16 zł oraz stratę 22.517,52 zł. W wyniku przeprowadzonej kontroli podatkowej Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził w 2005 r. zawyżenie przez Skarżącego kosztów uzyskania przychodów o łączną kwotę 139.543,68 zł, poprzez ewidencjonowanie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów faktur zakupu oleju napędowego od firmy "R." sp. z o.o. w Z. oraz firmy "B." sp. z.o.o w Z., które nie dokumentują rzeczywistych transakcji. Ponadto wskazał, że Firmy R. sp. z o.o. i B. sp. z o.o. uczestniczyły w procederze fikcyjnego obrotu fakturowego olejem opałowym i zajmowały się wystawianiem dokumentów nie prowadząc faktycznie działalności w zakresie obrotu paliwami. Natomiast rzekomi dostawcy paliwa dla tych firm to podmioty stworzone w celu wystawiania "pustych" faktur. Podkreślono, że faktura, jako dokument będący podstawą rozliczenia, a zarazem dowód księgowy w postępowaniu podatkowym musi odzwierciedlać faktycznie dokonane transakcje podmiotu gospodarczego. W sytuacji gdy zakwestionowane faktury VAT dotyczą transakcji, które w rzeczywistości nie miały miejsca pomiędzy wymienionymi w nich podmiotami, to są one prawnie bezskuteczne i w związku z tym nie mogą wywołać żadnych skutków podatkowych u ich odbiorcy. Organ podatkowy powołując się na treść art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( t. j. Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej u.p.d.o.f. ) zaakcentował, iż podstawą do odliczenia od przychodu kosztów jego uzyskania jest należyte udokumentowanie poniesienia danego wydatku. Następnie cytując treść art. 24a ust. 1 u.p.d.o.f. oraz przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów ( Dz. U. nr 152, póz. 1475 ze zm. ) podniósł, że dokumenty na podstawie których dokonywane są zapisy winny stwierdzać fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem, zaś możliwość zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów będzie zależała od posiadanych dowodów na jego poniesienie. W konsekwencji organ stanął na stanowisku, że ujęcie w księdze podatkowej zakupów towarów handlowych na podstawie nierzetelnych dowodów księgowych, tj. faktur VAT, stanowi naruszenie: art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. oraz § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz § 11 ust. 1 i ust. 3 w/w rozporządzenia Ministra Finansów. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, organ pierwszej instancji zasadnie odstąpił od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, gdyż dane wynikające z ksiąg podatkowych, uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania, pozwalały na określenie podstawy opodatkowania (art. 23 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( t.j . Dz.U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm., dalej O.p.).