Wyrok NSA z dnia 23 lipca 2013 r., sygn. II FSK 2357/11

Podatnik, który powołuje się na poniesienie konkretnego wydatku powinien dysponować dowodami zawierającymi niezbędne informacje do stwierdzenia faktu rzeczywistego poniesienia tego wydatku oraz stwierdzenia występowania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy jego poniesieniem, a osiągnięciem przychodu. Jest to niezbędne z tego względu, że organy podatkowe ustalają stan faktyczny sprawy właśnie na podstawie dowodów dokumentujących zdarzenia i na tej podstawie wyprowadzają wnioski co do związku danego wydatku z przychodem. Dowody przedkładane przez podatnika muszą poddawać się ocenie i w jego interesie jest, aby dołożyć należytej staranności w gromadzeniu dowodów mających związek ze zdarzeniem, którego koszt chce podatnik uwzględnić w rachunku podatkowym.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. sp. z o.o. z siedzibą w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 maja 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2794/10 w sprawie ze skargi D. sp. z o.o. z siedzibą w O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 31 sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2004 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. sp. z o.o. z siedzibą w O. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 3.600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 maja 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2794/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: "WSA"), oddalił skargę D. Sp. z o.o. z siedzibą w O. (dalej "Skarżąca" lub "Spółka") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. (dalej: Dyrektor IS), w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2004 r. Podstawą prawną powyższego orzeczenia Sądu I instancji był art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), określanej dalej, jako "p.p.s.a". Z ustaleń stanu faktycznego podanego w zaskarżonym wyżej przywołanym wyroku wynika, że decyzją z dnia 31 sierpnia 2010 r. Dyrektor IS utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Trzeciego M. Urzędu Skarbowego w R. (dalej: Naczelnik US), z dnia 12 lutego 2010 r. wydaną w przedmiocie określenia skarżącej zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2004 r. w wysokości 426.912,00 zł i stwierdzenia braku nadpłaty z tytułu nienależnie wpłaconych odsetek za zwłokę od podatku dochodowego od osób prawnych za 2004 r. Wnioskiem z dnia 31 października 2008 r. D. Sp. z o.o. z siedzibą w O. wystąpiła do Naczelnika US o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2004 r. w kwocie 252.623 zł. Do wniosku załączyła korektę zeznania CIT-8 oraz pisemne wyjaśnienie przyczyn korekty. We wniosku o stwierdzenie nadpłaty Spółka skorygowała kwotę kosztów uzyskania przychodów (przez ich zwiększenie o kwotę 1.322.265,36 zł) uznając, że następujące wydatki powinny stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki: prowizje ze sprzedaży wypłacone przez S. Sp. z o.o., M.[...]., C. Sp. z o.o., koszty szkolenia przeprowadzonego dla rzeczoznawców firm ubezpieczeniowych, nabycie aktualizacji bazy klientów i realizacji pełnej bazy klientów, prowizja ze sprzedaży usług serwisowych. Ponadto skorygowała przychody - zmniejszając je o kwotę 7.687,59 zł. Spółka wskazała, że nie było zasadne doliczanie do przychodów podatkowych Spółki utraconych korzyści w postaci domniemanych odsetek od pożyczek udzielonych prezesowi Spółki - K. A.