Wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2013 r., sygn. II FSK 1663/11

Organy podatkowe nie mogą dokonywać samodzielnych ustaleń co do przedmiotu opodatkowania, jak i podmiotu podatkowego. Od tej reguły, potwierdzonej treścią art. 21 ust. 1 p.g.k., nie zostały przewidziane w tym przepisie żadne wyjątki, a zatem organy ustalające wysokość zobowiązań podatkowych nie są uprawnione do przyjęcia w zasadzie innej podstawy wymiaru podatku niż dane wskazane w ewidencji gruntów.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), Sędziowie NSA Sławomir Presnarowicz, WSA del. Beata Cieloch, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. R. i W. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 marca 2011 r. sygn. akt III SA/Po 738/10 w sprawie ze skargi D. R. i W. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 23 sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia, po wznowieniu postępowania, decyzji w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za okres od kwietnia do grudnia 2002 r. oddala skargę kasacyjną. [pic]

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 17 marca 2011 r., sygn. akt III SA/Po 738/10, oddalił skargę D. R. i W. R., dalej powoływani również jako: "skarżący" na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. (dalej jako: "SKO") z dnia 23 sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za okres od kwietnia do grudnia 2002 r. Podstawą prawną powyższego orzeczenia Sądu pierwszej instancji był art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), określanej dalej p.p.s.a.

Z ustaleń stanu faktycznego podanego w zaskarżonym, wyżej przywołanym wyroku wynika, że decyzją z dnia 26 maja 2010 r. SKO odmówiło - po wznowieniu postępowania - uchylenia dotychczasowej własnej decyzji z dnia 25 listopada 2005 r., utrzymującej w mocy decyzję Wójta Gminy R. z dnia 18 lipca 2005 r. W uzasadnieniu wskazano, że decyzją z dnia 18 lipca 2005 r. Wójt Gminy R. ustalił W. R. i D. R. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za okres od 1 kwietnia 2002 r. do 31 grudnia 2002 r. w kwocie 126.931,70 zł. Opodatkowaniem objęto budynki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą o pow. 4.626,21 m2, grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. 12.352 m2 i budowle o wartości 4.931.902 zł. Przedmiotem opodatkowania była zabudowana nieruchomość gruntowa, położona w miejscowości O., gm. R., składająca się z działek o nr ewid.: 1122, 1124, 1126, 1127/1, 1123/1, 1123/2, 686/3, 688/4, 688/5, 690/3, 692/3, 694/3, 696/3 i 698/1 o łącznej powierzchni 1,2352 ha oznaczonych w ewidencji gruntów i budynków jako "tereny zabudowane inne- Bi". Nieruchomość, na podstawie umowy sprzedaży, sporządzonej w formie aktu notarialnego z dnia 19 maja 2000 r., stanowiła własność Skarbu Państwa - Agencji Budowy i Eksploatacji Autostrad w W., jako tereny nabyte pod budowę autostrady. Posiadaczami nieruchomości, na podstawie aneksu z dnia 18 sierpnia 2000 r. do umowy sprzedaży z dnia 19 maja 2000 r., byli skarżący, którzy na przedmiotowej nieruchomości prowadzili działalność gospodarczą. W tym stanie faktycznym organ podatkowy pierwszej instancji przyjął, że skoro właścicielem przedmiotowej nieruchomości był Skarb Państwa, to zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r., nr 121, poz. 844 ze zm.), powoływanej dalej jako "u.p.o.l.", obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży na posiadaczu nieruchomości, tj. na małżonkach R.. Z uwagi zaś na to, że na nieruchomości prowadzona była działalność gospodarcza, zastosowano odpowiednie stawki podatkowe "od związanych z działalnością gospodarczą".