Wyrok NSA z dnia 10 kwietnia 2013 r., sygn. I FSK 363/12

Brak jest podstawy prawnej do zaniechania wymiaru podatku wobec podatnika zgodnie z art. 108 U.p.t.u., a z pewnością nie ma podstaw do określenia obowiązku zapłaty podatku na tej podstawie wobec pracownika winnego wystawiania spornych faktur, ponieważ przepis odnosi się do osoby, która widnieje na fakturze jako jej wystawca, tj. dokonujący sprzedaży. Regulacja zawarta w art. 108 U.p.t.u. ma charakter sankcyjny i służy zapobieganiu nadużyciom w zakresie prawa do odliczenia podatku wykazanego na fakturze, realizując ten cel, niewątpliwie stanowi narzędzie ochrony interesów Skarbu Państwa.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Wasilewska (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia WSA (del.) Izabela Najda-Ossowska, Protokolant Marek Wojtasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 16 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 976/11 w sprawie ze skargi W. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 18 maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług za listopad 2008 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi, 2) zasądza od W. S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w L. kwotę 2000 zł (słownie: dwa tysiące złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

Wyrokiem z dnia 16 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 976/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną przez W. S. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 18 maja 2011 r. w przedmiocie obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług za listopad 2008 r.

Stan sprawy przedstawiony przez Sąd I instancji:

W wyniku czynności sprawdzających przeprowadzonych u kontrahentów W. S.(zwanego dalej "podatnikiem" bądź "skarżącym"), tj.: K. M., B.M., Z. M. i M.K., ustalono, że posiadają oni faktury VAT, wystawione przez firmę podatnika, niezaewidencjonowane w rejestrach sprzedaży W. S. i nierozliczone przez niego w deklaracjach VAT-7. Ustalono ponadto, że inni kontrahenci, tj. D. K. posiada 57 faktur VAT wystawionych w miesiącach od marca do grudnia 2008 r., w lutym, kwietniu, maju i lipcu 2009 r. oraz styczniu 2010 r., a P.P. posiada 56 faktur VAT wystawionych w miesiącach od lutego do grudnia 2008 r., a także w styczniu, lutym, kwietniu i maju 2009 r. W trakcie kontroli podatkowej W. S. złożył pisemne wyjaśnienie dotyczące prowadzonego sklepu w B., z którego wynika, że znalazł kopie niezaewidencjonowanych faktur z lat 2008-2010, do preparowania których przyznał się jego pracownik M. J. Za te faktury otrzymywał od klientów połowę wartości podatku VAT. Po usłyszeniu takich wyjaśnień W. S. zadzwonił do Komendy Powiatowej w B. i zawiadomił organy ścigania o popełnionym przestępstwie.