Wyrok NSA z dnia 25 kwietnia 2013 r., sygn. II FSK 1776/11

Wykrycie nowych okoliczności lub dowodów, o którym mowa w przepisie art. 273 § 2 p.p.s.a., odnosi się tylko do takich, które w poprzednim postępowaniu w ogóle nie były ujawnione i zgłaszane, bowiem nie były one znane stronom. Sytuacja taka nie odnosi się jednak do okoliczności i dowodów jawnych, wynikających z materiału poprzedniego postępowania, a tylko odmiennie ocenionych przez organ, czy też nawet orzekający w sprawie sąd administracyjny.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia del. WSA Lidia Ciechomska-Florek, Protokolant Agata Grabowska, po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi T. N. i B. N. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2011 r. sygn. akt II FSK 1338/09 oddalającym skargę T. N. i B. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 marca 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1008/08 w sprawie skargi T. N. i B. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 21 lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania sądowego w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. oddala skargę o wznowienie postępowania.

Uzasadnienie

1.1 Wyrokiem z dnia 23 marca 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1008/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę T. N. i B. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 21 lipca 2008 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. Sąd zauważył w uzasadnieniu orzeczenia, że w zaskarżonej decyzji uznano, iż faktury wystawione przez firmę A.J.T. na rzecz firmy "B." T. N. dokumentowały usługi, które nie zostały dokonane, a podpisane umowy na wykonanie usług opisanych na tych fakturach, protokoły zdawczo-odbiorcze stwierdzały fikcyjne czynności. Organ podatkowy na poparcie swoich twierdzeń powołał się na zeznania świadków, okoliczność niezarejstrowania J. T. jako podatnika podatku VAT, dokumenty zebrane w postępowaniu kontrolnym oraz pozyskane z postępowania karnego, prowadzonego przeciwko m.in. J. T. i skarżącemu, a także na wyrok Sądu Rejonowego dla [...] Wydział Karny z dnia [...], sygn. [...], uznający J. T. winnym wystawienia w porozumieniu z T. N. 11 faktur. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał, że dla oceny wyrażonego w zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji stanowiska organów podatkowych co do nierzetelności dowodów stanowiących podstawę zapisów w księdze, tj. faktur wystawionych przez J. T., zasadnicze znaczenie miał wyrok sądu karnego skazujący J. T. Prócz tego Sąd stwierdził, że przeprowadzone postępowanie podatkowe nie naruszyło reguł wynikających z art. 122, art. 187 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., zwana dalej "O.p."), a wyprowadzone wnioski co do tego, że J. T. wystawiał na rzecz skarżącego fikcyjne faktury, które nie mogły być podstawą zaliczenia ujętych w nich wydatków do kosztów uzyskania przychodów, należało uznać za uzasadnione i nie przekraczające granic swobodnej oceny dowodów (art. 191 O.p.). Wnioski te zostały poparte szeroką argumentacją, zawierającą szczegółowe omówienie i analizę licznych zebranych przez organ dowodów, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wobec czego zarzuty naruszenia przez organ podatkowy art. 207, art. 210 § 1 pkt 6 O.p., art. 120, art. 121, art. 124, art. 197 § 1, art. 188 O.p. uznano za chybione.