Wyrok NSA z dnia 22 lutego 2011 r., sygn. II FSK 1338/09

Postępowanie karne, postępowanie podatkowe i postępowanie przed sądami administracyjnymi są niezależnymi od siebie autonomicznymi postępowaniami prawnymi, z czego wynika niewątpliwy wniosek, że dla prowadzenia i rozstrzygnięcia sprawy danej osoby fizycznej w postępowaniu podatkowym i /lub postępowaniu sądowoadministracyjnym nie jest prawnie niezbędne uzyskanie prawomocnego wyroku skazującego wobec tej osoby, tym bardziej, że, z uwagi na podmiotowy z zasady charakter odpowiedzialności karnej i zobiektywizowany charakter odpowiedzialności podatkowej, nie wszystkie naruszenia prawa podatkowego muszą doprowadzić do skazania za przestępstwa lub przestępstwa karne skarbowe.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędziowie: NSA Stanisław Bogucki, NSA Anna Maria Świderska (sprawozdawca), Protokolant Anna Dziosa, po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. N. i B. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 marca 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1008/08 w sprawie ze skargi T. N. i B. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 21 lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od T. N. i B. N. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 5400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 23 marca 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę T. N. i B. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 21 lipca 2008 roku w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 rok.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym ustalonym w toku postępowania podatkowego i przyjętym przez sąd I instancji.

Decyzją z dnia 21 lipca 2008r Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 11 kwietnia 2008 r. w której określono T. N. i B. N. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. w kwocie 141.759,- zł. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, iż powyższe rozliczenie jest efektem przeprowadzonego postępowania kontrolnego w wyniku, którego organ podatkowy pierwszej instancji uznał, że faktury: [...], na łączną kwotę 334.359,- zł netto, wystawione przez firmę E. J.T. na rzecz firmy "R." T. N. dokumentują usługi, które nie zostały dokonane, a podpisane umowy na wykonanie usług opisanych na tych fakturach, protokoły zdawczo-odbiorcze stwierdzają fikcyjne czynności. Organ podatkowy na poparcie swoich twierdzeń powołał się na: zeznania licznych świadków (w tym pracowników strony, pracowników J.T. oraz zeznania samego J.T., który potwierdził fikcyjność zakwestionowanych faktur), okoliczność niezarejstrowania J.T. jako podatnika podatku VAT, dokumenty zebrane w postępowaniu kontrolnym oraz pozyskane z postępowania karnego, prowadzonego przeciwko m.in. J. T. i skarżącemu, a także na wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia -Śródmieścia II Wydział Karny z dnia 21 czerwca 2006 r., sygn. II K 1363/05, uznający J. T. winnym wystawienia w porozumieniu z T. N. 11 faktur na rzecz skarżącego. Z całokształtu dowodów sprawy wynika, że rzekome roboty, na które powoływała się strona skarżąca, w rzeczywistości nie zostały przez J. T. wykonane. Wobec powyższego wydatki wynikające z tych faktur nie mogły, w świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., nr 14, poz. 176 ze zm. ) - dalej: "u.p.d.o.f.", stanowić kosztów uzyskania przychodu podatnika. Organ, powołując się na art. 193 § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm.) - dalej: O.p., uznał zatem księgi podatkowe strony za nierzetelne, wskazując że zawyżenie kosztów z tytułu fikcyjnych faktur wyniosło 11, 53 % w stosunku do ujętych w księdze kosztów w wysokości 2.163.355,16 zł. Ponieważ dane wynikające z prowadzonej przez T. N. podatkowej księgi przychodów i rozchodów pozwalały na określenie podstawy opodatkowania, na podstawie art. 23 § 2 O.p. odstąpiono od określenia podstawa opodatkowania w drodze oszacowania.