Wyrok NSA z dnia 9 stycznia 2013 r., sygn. I FSK 1658/12

Jeśli Sąd pierwszej instancji odniósł się do danego aspektu sprawy w sposób wystarczająco jasno obrazujący prezentowany przez ten Sąd tok rozumowania, brak jest podstaw do stwierdzenia naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a., i to niezależnie od tego, czy tenże tok rozumowania jest prawidłowy, czy to w ocenie strony, czy Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zatem to, że według skarżącego Sąd pierwszej instancji błędnie ocenił niektóre oświadczenia czy zeznania, nie ma żadnego znaczenia przy badaniu zgodności uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia z wymogami stawianymi takiemu uzasadnieniu w art. 141 § 4 P.p.s.a.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Jarmasz (sprawozdawca), Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia WSA del. Hieronim Sęk, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 8 kwietnia 2009 r. sygn. akt I SA/Bd 97/09 w sprawie ze skargi P. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 11 grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od grudnia 2002 r. do listopada 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od P. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. kwotę 7.200 zł (słownie: siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Bd 97/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę P. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 11 grudnia 2008 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od grudnia 2002 r. do listopada 2003 r.

1.2. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że przyczyną wydania decyzji w sprawie było stwierdzenie, że skarżący, zgodnie z art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. nr 11, poz. 50 ze zm., dalej jako "u.p.t.u.") oraz § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. nr 27, poz. 268, dalej jako "rozporządzenie"), nie miał prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z faktur wystawionych przez B. M., H. Z., D. W. i R. U., gdyż faktury te stwierdzały czynności, które nie zostały dokonane. Utrzymując w mocy decyzję organu I instancji Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że ustalenia w sprawie poczynione zostały w szczególności w oparciu o zeznania wystawców fikcyjnych faktur, zebrany w toku postępowania materiał dowodowy jest bardzo szczegółowy i pełny, fakty zgodne z rzeczywistością, a zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o prawidłową ocenę prawną tych faktów. Organ zauważył, że większość wniosków dowodowych została rozpatrzona pozytywnie, a strona brała udział w przesłuchaniach świadków i zadawała im pytania. Pozostałe wnioski nie zostały uwzględnione, ponieważ nie miały znaczenia dla sprawy lub dotyczyły okoliczności już uprzednio dowiedzionych w sposób wystarczający. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał również, że z zebranego materiału dowodowego wynika, jaki był mechanizm działalności prowadzonej przez wystawców spornych faktur. Przed założeniem działalności byli oni osobami bezrobotnymi, bez dochodów, do założenia działalności gospodarczej zostali namówieni. Faktycznie ich rola ograniczała się jedynie do podpisywania fikcyjnych faktur. Z tego tytułu otrzymywali wynagrodzenie w wysokości do 1500 zł - 2800 zł. Pieniądze, które wpływały na konta firm trafiały najpierw do R. R. lub K. D. Prowadzone firmy nie posiadały zaplecza ani pracowników pozwalających na prowadzenie tego typu działalności. Dokonywane w ramach tej działalności zakupy i dostawy miały charakter fikcyjny. Zdaniem organu odwoławczego zeznania świadków, jak i inne dowody przeprowadzone w toku postępowania, potwierdziły istnienie grupy powiązanych ze stroną fikcyjnych podmiotów, których głównym celem było wystawianie fikcyjnych faktur poświadczających zakup złomu ze źródeł niezalegalizowanych.