Wyrok NSA z dnia 6 września 2012 r., sygn. II OSK 1368/12

Dnia 6 września 2012 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak /spr./ sędzia NSA Barbara Adamiak sędzia del. NSA Zdzisław Kostka Protokolant Aleksander Jakubowski po rozpoznaniu w dniu 6 września 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej D.W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 25 stycznia 2012 r. sygn. akt II SA/Łd 1059/11 w sprawie ze skargi D.W. na uchwałę Rady Gminy Lutomiersk z dnia 3 listopada 2010 r. nr LVI/394/10 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszarów położonych w obrębach geodezyjnych Franciszków, Żurawieniec Leonów, Milanów, Wola Puczniewska, Puczniew, Zygmuntów w Gminie Lutomiersk oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę D.W. na uchwałę Rady Gminy Lutomiersk z dnia 3 listopada 2010 r. nr LVI/394/10 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszarów położonych w obrębach geodezyjnych Franciszków, Żurawiec Leonów, Mianów, Wola Puczniewska, Puczniew, Zygmuntów w Gminie Lutomiersk.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że skarżąca przedmiotowej uchwale zarzuciła naruszenie:

- art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm. - dalej jako "u.p.z.p."), poprzez zatwierdzenie planu zagospodarowania przestrzennego, pomimo iż nie uwzględnia on ustaleń Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Lutomiersk, przyjętych uchwałą nr XXXIII/241/2005 Rady Gminy Lutomiersk z dnia 21 czerwca 2005 r.;

- § 271 ust. 2 i 8 w związku z § 209 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, poprzez nakazanie lokalizowania nowej zabudowy i ogrodzeń minimum 30 m od granicy lasu bez żadnego uzasadnienia tak dalekiej ingerencji w prawo własności osób prywatnych, w tym skarżącej;