Wyrok NSA z dnia 2 sierpnia 2012 r., sygn. I OSK 1179/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Joanna Banasiewicz, Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.), Sędzia del. WSA Czesława Nowak-Kolczyńska, Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Krakowiecka, po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 stycznia 2012 r. sygn. akt II SAB/Wa 378/11 w sprawie ze skargi Rektora Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach na bezczynność Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w przedmiocie działalności badawczo-rozwojowej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego na rzecz Rektora Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach kwotę 360 /trzysta sześćdziesiąt/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 25 stycznia 2012 r., II SAB/Wa 378/11 zobowiązał Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego do rozpatrzenia wniosku Rektora Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach z 30 marca 2011 r. w terminie 14 dni od doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że w sytuacji, gdy organ upatrywał podstaw do zwrotu wniosku strony o finansowanie działalności upowszechniającej naukę w tym, że przed jego złożeniem wniosku nie zarejestrowano drogą elektroniczną w systemie, jej istota sprowadzała się do wykładni § 5 ust. 2 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 23 września 2010 r. w sprawie kryteriów i trybu przyznawania oraz rozliczania środków finansowych na działalność upowszechniającą naukę (Dz. U. Nr 179, poz. 1206). Zgodnie z tym przepisem, do rozpatrzenia są kierowane wyłącznie a) wnioski kompletne, b) złożone w formie papierowej i elektronicznej, c) spełniające wymagania formalne określone w rozporządzeniu. Prawodawca określając ramy formalne składania wniosków o finansowanie, określił warunki, od spełnienia których uzależnione jest skierowanie wniosków do rozpatrzenia. Powyższa regulacja prawna określiła więc m.in. formę wniosku, w jakiej powinien on trafić do organu. Miała to być zarówno forma papierowa, jak i elektroniczna (czyli wersja papierowa przetransponowana na nośnik elektroniczny). Wbrew stanowisku organu, omawiany przepis nie zawierał oznaczenia sposobu przesłania wniosku, ani obowiązku jego rejestracji drogą elektroniczną. Stąd, w ocenie tutejszego Sądu, organ nie może skutecznie wywodzić z treści tego, obowiązku strony do przesłania i rejestracji wniosku drogą e-mailową. Omawiana norma prawna reguluje bowiem tylko formę składania wniosku, a nie sposób jego przesłania.