Wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2012 r., sygn. II GSK 839/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Czesława Socha (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Zofia Przegalińska Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Ł. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia 8 lutego 2011 r. sygn. akt II SA/Łd 1389/10 w sprawie ze skargi W. W. na decyzję Dyrektora Łó. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 8 lutego 2011 r. o sygnaturze II SA/Łd 1389/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, w sprawie ze skargi W. W. na decyzję Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. z dnia [...] września 2010 r., nr [...] w przedmiocie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, uchylił zaskarżoną decyzję utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji w części odnoszącej się do pomniejszonej kwoty przyznanej płatności w ramach systemu wsparcia bezpośredniego, a także w tej samej części decyzję Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. z dnia [...] marca 2010 r., nr [...]. Sąd zasądził również na rzecz Skarżącego od organu kwotę 457 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd I instancji dokonując kontroli wskazanej powyżej decyzji stwierdził, że decyzje obu instancji obarczone są uchybieniami obligującymi do wyeliminowania ich z obrotu prawnego, jednakże wyłącznie w zakresie dotyczącym pomniejszonej przyznanej kwoty płatności w ramach systemu wsparcia bezpośredniego. Sąd stwierdził, iż ustalenia organów oparte zostały na wynikach kontroli działek zgłoszonych do dopłat, których celem było ustalenie granic i powierzchni działek rolnych. Jak wynikało z dokumentów kontrolnych kontroli przeprowadzonej metodą inspekcji na miejscu i pomiaru terenu przy wykorzystaniu urządzenia pomiarowego GPS, organ stwierdził nieprawidłowości w zadeklarowanej powierzchni działek rolnych, w stosunku do części których stwierdzono zawyżenie ich powierzchni. Ustalona przez organ różnica powierzchni działek zadeklarowanych do płatności pomocowej wynosiła 3,99 ha, co stanowiło 4,16% różnicy zadeklarowanej i stwierdzonej powierzchni tych działek. W odniesieniu do obszaru objętego uzupełniającą płatnością obszarową stwierdzono przekroczenie obszaru o 6,72 ha, która to różnica stanowiła 8,38% powierzchni stwierdzonej w stosunku do zadeklarowanej. W ocenie Sądu, wątpliwości budziła prawidłowość wykonanych pomiarów, co poddawało w wątpliwość prawidłowość rozstrzygnięcia w części dotyczącej pomniejszenia przyznanej płatności w ramach wsparcia bezpośredniego. Sąd wskazał, że zgodnie z art. 30 rozporządzenia Komisji (WE) nr 769/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania zasad współzależności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 i nr 73/2009 oraz wdrażającego zasady współzależności przewidzianej w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2008, powierzchnia działek rolnych powinna być określona za pomocą wszelkich odpowiednich środków zdefiniowanych przez właściwe władze. Tolerancja pomiarów nie powinna przekraczać 5% powierzchni działki rolnej lub szerokości strefy buforowej równej 1,5 metra, okalającej obwód działki. Maksymalna tolerancja w stosunku do każdej działki rolnej nie może przekroczyć 1,0 ha w kategoriach bezwzględnych. Sąd I instancji stwierdził, w oparciu o treść dokumentów postępowania administracyjnego, że organy dokonując pomiarów działek przyjęły szerokość strefy buforowej na 1,25 metra. Nie wyjaśniono przy tym, dlaczego przyjęto taką właśnie wartość tej strefy. Wyjaśnienie tej okoliczności, w ocenie Sądu I instancji, biorąc pod uwagę znaczną łączną powierzchnię zadeklarowanych działek, mieć będzie dla stwierdzenia powierzchni tych działek, a w konsekwencji rzutować będzie na sposób dokonania ewentualnych kompensacji. Mając powyższe na uwadze, Sąd I instancji wskazał, że organ ponownie rozpoznając sprawę zobowiązany będzie do oceny materiału dowodowego zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 7, art. 77 § i art. 80 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego i poza zakresem swoich rozważań i ocen, nie pozostawia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy elementów jej stanu faktycznego, o których mowa powyżej.