Postanowienie NSA z dnia 6 lutego 2012 r., sygn. II FSK 2823/11

Odrzucenie skargi

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Antoni Hanusz (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K.K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 23 lutego 2011 r. sygn. akt I SA/Rz 84/11 w zakresie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi K.K. postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

II FSK 2823/11

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 23 lutego 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, w sprawie o sygnaturze akt I SA/Rz 84/11, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.,) dalej u.p.p.s.a., odrzucił skargę K.K. Podniósł, że w dniu 7 lutego 2011 r. do Sądu wpłynęło pismo K.K., w którym wyraził on swoje niezadowolenie z pracy Urzędu Skarbowego. Sąd wezwał skarżącego do oznaczenia organu, którego działalności lub bezczynności dotyczy skarga, oraz wskazania numeru i daty zaskarżonego aktu, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem odrzucenia skargi. Sąd wskazał, że powyższe wezwanie zostało skarżącemu doręczone w dniu 11 lutego 2011 r. lecz wyznaczony w nim termin upłynął bezskutecznie w dniu 18 lutego 2011 r. W skardze kasacyjnej od powyższego postanowienia skarżący zaskarżył je w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 58 § 1 pkt 3 i art. 67 § 1 u.p.p.s.a. Podniósł, że wezwanie skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi było zbędne, gdyż brakujące informacje wynikały z akt sprawy oraz odpowiedzi organu na skargę. Wskazując na te zarzuty autor skargi kasacyjnej domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia w całości oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, a zatem należało ją oddalić. W pierwszej kolejności należy podnieść, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo, wobec niewykonania przez stronę wezwania do uzupełnienia braków formalnych skargi, stosownie do pouczenia dołączonego w wezwaniu, zastosował art. 58 § 1 pkt 3 u.p.p.s.a. i odrzucił skargę. Okoliczność niewykonania wezwania, o którym mowa wyżej, wynika z akt sprawy, oraz nie jest kwestionowana w skardze kasacyjnej. Nie zasługują natomiast na uwzględnienie zarzuty skargi kasacyjnej oraz ich uzasadnienie wskazujące, że Sąd pierwszej instancji niezasadnie wezwał stronę do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez oznaczenie organu, którego działalności lub bezczynności dotyczy skarga, oraz wskazanie numeru i daty zaskarżonego aktu. Skarga do sądu administracyjnego jest pismem w postępowaniu sądowoadministracyjnym. By została uznana za wniesioną skutecznie, musi spełniać uregulowane ustawowo wymogi dla pisma w postępowaniu przed sądem administracyjnym wymienione w art. 46 § 1 u.p.p.s.a. Prócz tego, musi też zawierać wszystkie elementy pisma jakim jest skarga, określone w art. 57 § 1 omawianej ustawy. Wśród tych ostatnich natomiast mieści się między innymi wskazanie zaskarżonej decyzji oraz oznaczenie organu, którego dotyczy skarga (art. 57 § 1 pkt 1 i 2 u.p.p.s.a.). Brak któregoś z tych elementów oznacza brak formalny skargi, nakazujący wezwanie strony do jego uzupełniania na zasadach wynikających z art. 49 § 1 oraz art. 58 § 1 pkt 3 u.p.p.s.a. W rozpoznawanej sprawie zatem, wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej, Sąd pierwszej instancji, wobec niekwestionowanych przez stronę braków skargi, miał obowiązek wezwać do ich uzupełnienia, wyznaczając stronie termin oraz wskazując rygor niewykonania wezwania. Wobec niewykonania wezwania przez stronę w wyznaczonym, wynikającym z ustawy terminie, Sąd prawidłowo zastosował art. 58 § 1 pkt 3 u.p.p.s.a. oraz odrzucił skargę. Na uwzględnienie nie zasługuje też zarzut naruszenia przez Sąd art. 67 § 1 u.p.p.s.a. Prawidłowo bowiem Sąd jako odbiorcę pisma zawierającego wezwanie do uzupełniania braków skargi wskazał skarżącego, jako stronę postępowania. Okoliczność, że przesyłkę zawierającą wezwanie odebrała żona skarżącego, nie stanowi natomiast o naruszeniu art. 67 § 1 u.p.p.s.a. Działanie takie było zgodne z regulacją wynikającą z art. 72 § 1 u.p.p.s.a., dotyczącą instytucji tzw. doręczenia zastępczego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wezwanie do uzupełnienia braków skargi doręczone zostało zatem stronie skutecznie. Wskazując na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 oraz art. 182 § 1 u.p.p.s.a., orzekł jak w sentencji. Sąd nie orzekł natomiast o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu wobec braku założenia wniosku, o którym mowa w art. 210 § 1 u.p.p.s.a. oraz braku oświadczenia wymaganego przez § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze z.,).