Wyrok NSA z dnia 29 listopada 2012 r., sygn. II FSK 786/11

1. Skorzystanie przez organy podatkowe z możliwości przewidzianej w art. 23 umowy pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku i włączenie do materiału dowodowego informacji uzyskanych od kontrahenta skarżącej nie oznacza przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadka w rozumieniu art. 181 Ordynacji podatkowej wraz z gwarancjami procesowymi przewidzianymi w art. 190 Ordynacji podatkowej, ponieważ Ordynacja podatkowa nie reguluje postępowania obcych organów administracji publicznej poza granicami Polski. Przeprowadzenie dowodu z zapisanych zeznań kontrahenta podatnika uzyskanych w przesłuchaniu przed rosyjskimi organami należy uznać za przeprowadzenie dowodu z dokumentu w rozumieniu art. 194 par. 2 Ordynacji podatkowej.

2. Odmowa organu podatkowego skorzystania z kompetencji przewidzianej w art. 199a par. 3 Ordynacji podatkowej, tj. kompetencji wystąpienia do sądu powszechnego o ustalenie istnienia stosunku prawnego lub prawa, nie oznacza braku możliwości samodzielnego zastosowania przez stronę (podatnika) uprawnienia przewidzianego w art. 189 kodeksu postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43 poz. 296 ze zm.), zgodnie z którym można domagać się ustalenia przez sąd (powszechny) istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma się w tym interes prawny.

Teza urzędowa

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia WSA del. Lidia Ciechomska-Florek (sprawozdawca), Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 24 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Lu 387/10 w sprawie ze skargi W. C. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 4 marca 2010 r. nr [...] i [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2004 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od W. C. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w L. kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego