Wyrok NSA z dnia 16 listopada 2012 r., sygn. I FSK 2055/11

Nie jest dowodem przeprowadzonym sprzecznie z prawem w rozumieniu art. 180 § 1 O.p. dowód przeprowadzony przez organ niewłaściwy, który stał się organem właściwym w późniejszym okresie czasu.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Hieronim Sęk, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. E. P. spółki ograniczoną odpowiedzialnością w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Go 290/11 w sprawie ze skargi B. E. P. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 24 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2004 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Go 290/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę B. E. P. sp. z o.o. w Gorzowie Wielkopolskim na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 24 stycznia 2011 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2004 r.

Z przedstawionych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych wynika, że Naczelnik L. Urzędu Skarbowego w Z. wydawał kolejno decyzje z dnia: 8 lipca 2005 r., 27 kwietnia 2007 r., 17 grudnia 2008 r., 15 stycznia 2010 r. i 21 września 2010 r., określające spółce w podatku od towarów i usług, za lipiec 2004 r. kwotę zobowiązania podatkowego oraz dodatkowe zobowiązanie podatkowe. Decyzje te były następnie uchylane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Z., na skutek wnoszonych przez spółkę odwołań.

Decyzją z dnia 24 stycznia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej uchylił decyzję Naczelnika L. Urzędu Skarbowego z dnia 21 września 2010 r., w części ustalającej Spółce dodatkowe zobowiązanie podatkowe za lipiec 2004 r. i w tym zakresie umorzył postępowanie w sprawie, a w pozostałej części utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.