Wyrok NSA z dnia 19 marca 2012 r., sygn. II FSK 1768/10

Gdy ustawa nowelizująca nie zawiera unormowań intertemporalnych, kwestia międzyczasowa jest rozstrzygnięta na korzyść bezpośredniego stosowania ustawy nowej, zarówno do stosunków nowo powstałych, jak i tych, które trwając w momencie wejścia w życie nowelizacji nawiązały się wcześniej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 marca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1712/09 w sprawie ze skargi R. C.-W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 3 sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od R. C.-W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 220 (słownie: dwieście dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 11 marca 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 1712/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżone postanowienie, stwierdził, że nie może być ono wykonane w całości oraz zasądził od organu odwoławczego na rzecz skarżącego kwotę 340 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. Przedmiotem rozpoznania Sądu była sprawa ze skargi R. C. - W. (zwanego dalej: skarżącym) na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 3 sierpnia 2009 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie określenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że wnioskiem z dnia 20 marca 2009 r. skarżący wystąpił o określenie nadpłaty i zaliczenie jej części na poczet przyszłego zobowiązania podatkowego, które ustalone zostanie w związku ze złożoną przez niego w tym samym dniu deklaracją SD-3, a dotyczącą kwot otrzymanych przez skarżącego w 2002 r. od fundacji A. z siedzibą w V., L. oraz o zwrot części na rachunek bankowy. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że w 2002 r. otrzymał szereg wypłat od fundacji A. Na początku 2008 roku kierując się zasadą ostrożności uznał, że wypłaty te podlegały opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób fizycznych w 2002 roku. W konsekwencji w dniu 13 marca 2008 r. wpłacił na konto urzędu skarbowego kwotę 1.020.322,30 zł z czego 625.833,30 zł tytułem zaległego podatku, a 394.489 złotych tytułem odsetek. Wobec jednak wątpliwości, czy otrzymane w 2002 r. wpłaty winny podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też podatkiem od darowizny, zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Z interpretacji tej, datowanej na 23 lutego 2009 r. wynika, że kwoty otrzymane przez skarżącego w 2002 r. podlegają opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn; nie podlegają natomiast opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w ocenie skarżącego, kwota wpłacona w dniu 13 marca 2008 r. nie może być uznana za kwotę zaległego zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, nie może być również uznana za kwotę zaległego zobowiązania w podatku od spadków i darowizn, gdyż zobowiązanie w podatku tym powstaje w następstwie wydania decyzji o charakterze konstytutywnym i winna być potraktowana po prostu jako podatek zapłacony nienależnie, przy czym dniem powstania nadpłaty jest 13 marca 2008 r.