Wyrok NSA z dnia 14 lutego 2012 r., sygn. II FSK 2057/10

Sąd nie naruszył bowiem art. 70 § 1 i art. 53 a Ordynacji podatkowej poprzez poparcie stanowiska organów, że te prawidłowo wydały decyzję w części naliczenia odsetek za zwłokę od zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące od stycznia do listopada 2003 roku, których termin ustalenia upłynął z końcem 2008 roku. Obowiązek zapłaty zaliczek w podatku dochodowym od osób fizycznych za miesiące od stycznia do listopada 2003 roku upływał w 2003 roku. Oznacza to, że 5 letni termin przedawnienia odsetek od tych należności upływał z końcem 2008 roku.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Tomasz Zborzyński, del. NSA Anna Maria Świderska, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 16 czerwca 2010 r. sygn. akt I SA/Bk 406/09 w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 3 lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 czerwca 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 406/09, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 roku Nr 153, poz. 1270 ze zm.,) dalej u.p.p.s.a., oddalił skargę K.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 3 lipca 2009 roku w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 rok. Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynikało, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. decyzją z dnia 7 grudnia 2007 roku określił K.K., zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. w wysokości 173.524,00 zł oraz odsetki za zwłokę od zaniżonych zaliczek na ten podatek w łącznej kwocie 17.048 zł. Uznał, że prowadzona przez skarżącego ewidencja zakupów i sprzedaży była nierzetelna zarówno w zakresie przychodów, jak i kosztów ich uzyskania. Księga ta nie uwzględniała wszystkich zdarzeń gospodarczych, mających wpływ na wymiar zobowiązania podatkowego. W związku z tym na podstawie art. 193 § 4 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zwanej dalej jako "O.p.", nie uznano jej za dowód, a podstawę opodatkowania określono w drodze oszacowania. Z uwagi na brak możliwości zastosowania metod szacowania, o których mowa w przepisach art. 23 § 3 O.p., podstawę opodatkowania oszacowano zgodnie z art. 23 § 4 O.p. tj. w inny sposób w wysokości najbardziej zbliżonej do rzeczywistej (art. 23 § 5 O.p.). Po rozpatrzeniu odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej w B. decyzją z 26 marca 2008 roku utrzymał w mocy opisaną powyżej decyzję organu pierwszej instancji. Wyrokiem z dnia 3 października 2008 r., sygn. akt I SA/Bk 216/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 7 grudnia 2007 r. W uzasadnieniu wyroku WSA stwierdził, iż organy podatkowe zasadnie wykazały nierzetelność prowadzonej przez skarżącego podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W związku z tym, na podstawie art. 193 § 4 O.p., słusznie nie uznano prowadzonej przez skarżącego podatkowej księgi przychodów i rozchodów za dowód, a podstawę opodatkowania określono w drodze oszacowania. Organ pierwszej instancji prawidłowo uzasadnił też wybór metody szacowania. Wyjaśniono, dlaczego żadna z metod określonych w art. 23 § 4 i 5 Ordynacji podatkowej nie stwarzała możliwości ustalenia podstaw opodatkowania najbardziej zbliżonej do rzeczywistości oraz dlaczego zastosowano inną metodę na podstawie art. 23 § 4 i 5 Ordynacji podatkowej. Jednak organy podatkowe, ograniczając się do stwierdzenia, że przyjęte dane są wiarygodne, nie wskazały w swoich decyzjach zasady jaką się kierowały przy doborze ilości gazu zakupionego przez skarżącego od "P." w przypadkach, gdy występowały rozbieżności pomiędzy poszczególnymi zapisami w zeszytach skarżącego i zeszytach dostawcy gazu. W ocenie Sądu analiza danych wynikających z tabeli zawierającej zestawienie zapisów z zeszytów skarżącego i "P.". wskazuje, że organy nie kierowały się jedną zasadą we wszystkich przypadkach. W niektórych przypadkach przyjmowano ilość gazu niższą wynikającą z zapisów w zeszytach firmy "P.", w niektórych zaś przypadkach przyjmowano wyższą niż w zeszytach skarżącego ilość zakupu gazu ujętą w zeszytach firmy "P.". W ocenie Sądu takiego postępowania nie można było zaakceptować, gdyż stanowiło ono dowolną ocenę dowodów znajdujących się w dyspozycji organu, która przekracza granice wyznaczone przez art. 191 O.p., a także stanowi naruszenie art. 210 § 4 O.p., uniemożliwiając kontrolę sądową. W następstwie tego wyroku, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. wydał decyzję z dnia 26 marca 2009 r. określającą skarżącemu wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 166.702 zł oraz odsetki za zwłokę od zaniżonych zaliczek na ten podatek w łącznej kwocie 16.612 zł. Organ pierwszej instancji ustalając ilość gazu zakupionego od "P.." w miesiącach od stycznia do listopada oparł się na prowadzonej przez skarżącego ewidencji pozaksięgowej. Wobec zaprzestania prowadzenia ewidencji pozaksięgowej przez skarżącego w grudniu 2003 roku, ilość gazu zakupionego od "P." w tym miesiącu ustalono w oparciu o dane wykazane w zeszytach firmy "P." Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. stwierdził zatem, iż w 2003 r. poza podatkową księgą przychodów i rozchodów skarżący zakupił 1 290 701,00 litrów gazu o wartości 932.425,24 zł i następnie sprzedał, skąd uzyskał przychód w kwocie 1 382 601,21 zł. Decyzją z dnia 3 lipca 2009 roku Dyrektor Izby Skarbowej w B., po rozpatrzeniu zarzutów odwołania, utrzymał w mocy zaskarżoną do Sądu decyzję.