Wyrok NSA z dnia 14 grudnia 2011 r., sygn. II OSK 1869/10

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz /spr./ Sędzia NSA Małgorzata Dałkowska - Szary Sędzia del. NSA Jerzy Krupiński Protokolant asystent Katarzyna Ślizak po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej P. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 8 lipca 2010 r., sygn. akt II SA/Op 255/10 w sprawie ze skargi K. D. na decyzję Wojewody O. z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 8 lipca 2010 r., sygn. akt II SA/Op 255/10, po rozpoznaniu sprawy ze skargi K. D. uchylił decyzję Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...] i określił, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy:

W dniu [...] sierpnia 2009 r. P. P. wystąpił do Prezydenta Miasta [...] z wnioskiem o wymeldowanie wnuczki K. D. z pobytu stałego w O., przy placu [...]. Podał, że wnuczka zamieszkuje w innym lokalu wraz z matką i siostrą, natomiast w miejscu zameldowania przebywa sporadycznie i nie posiada w nim swoich rzeczy.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r., działając na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej k.p.a., orzekł o wymeldowaniu K. D. z pobytu stałego w O., przy placu [...]. Relacjonując przebieg postępowania organ przytoczył treść zeznań przesłuchanych w sprawie świadków oraz wyjaśnień stron, stwierdzając, że jednoznacznie z nich wynika, iż K. D. po śmierci swojej babci K. P. nie przebywała w sposób ciągły w przedmiotowym mieszkaniu, a jedynie go doglądała. Podał, że K. D. stale przebywa w mieszkaniu przy placu [...], gdzie zamieszkuje jej matka - J. D. Organ nie zgodził się z wyjaśnieniami J. D., że jej córka została zmuszona do opuszczenia lokalu przez swojego dziadka, który wymienił drzwi wejściowe, nie kontaktując się z wnuczką i nie przekazując jej nowych kluczy. Jego zdaniem okoliczność, że K. D. nie wytoczyła powództwa przeciwko dziadkowi o ochronę posiadania świadczy o tym, że nie została przymuszona do opuszczenia mieszkania. Wskazując na znaczenie ewentualnego orzeczenia sądu w sprawie o przywrócenie posiadania dla oceny zaistnienia przesłanek wymeldowania określonych w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, organ stwierdził, że może ono być wzięte pod uwagę, gdy wydane zostało przed rozstrzygnięciem sprawy o wymeldowanie. Końcowo wskazał, że dokonana ocena materiału dowodowego wykazała, iż K. D. opuściła sporny lokal i w nim nie zamieszkuje. Dlatego też utrzymywanie zapisu o jej zameldowaniu na pobyt stały w tym miejscu byłoby niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy i naruszałoby normę określoną w art. 1 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.