Wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. II FSK 1118/10

Powołanie się w skardze kasacyjnej na podstawę naruszenia prawa materialnego nie może ograniczyć się do powołania przepisu (normy) prawa materialnego bez wskazania sposobu jego naruszenia i wyjaśnienia, na czym polegała błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie przepisu, a także jak, zdaniem skarżącego, zakwestionowany przepis powinien być rozumiany, bądź jaki przepis powinien być zastosowany.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), , Protokolant Anna Dziewiż-Przychodzeń, po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Syndyka Masy Upadłości Przedsiębiorstwa [...] "S." spółki z o.o. w upadłości w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Rz 750/09 w sprawie ze skargi Syndyka Masy Upadłości Przedsiębiorstwa [...] "S." spółki z o.o. w upadłości w K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 9 października 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Syndyka Masy Upadłości Przedsiębiorstwa [...] "S." spółki z o.o. w upadłości w K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w R. kwotę 5400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 grudnia 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie sygn. akt I SA/Rz 750/09 oddalił skargę syndyka masy upadłości Przedsiębiorstwa S. sp. z o.o. w K. w upadłości na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 9 października 2008 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. Przedmiotową decyzją organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w R. z dnia 8 lipca 2008r. określającą zobowiązanie w tym podatku w wysokości 306.815 zł.

Przedstawiając w uzasadnieniu wyroku przebieg postępowania Sąd pierwszej instancji wskazał, iż spór dotyczy wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków w kwocie 999.225,01 zł, z tytułu prowizji wypłaconej przez spółkę za usługi doradcze firmie D. z siedzibą w C. w USA. W postępowaniu ustalono, iż spółka dokonywała eksportu towarów do włoskiego odbiorcy S. od początku prowadzenia działalności, tj. od 1993 r. W okresie od 1993 r. do 1 czerwca 1999 r. spółka nie posiadała pisemnej umowy na dostawę wyrobów, a ilość i cena dostarczanego towaru uzgadniane były ustnie. W dniu 1 czerwca 1999 r. została zawarta pisemna umowa pomiędzy spółką, a odbiorcą włoskim S. Dnia 1 grudnia 1999 r. została podpisana umowa pomiędzy spółką, a firmą D. z siedzibą w C., dotycząca świadczenia spółce przez D. usług doradczych w zakresie eksportu elementów drewnianych i gotowych wyrobów. Z treści umowy wynikało, iż firma D. zobowiązała się w szczególności do świadczenia usług w zakresie inspekcji procesu eksportu wyrobów spółki, pomocy i doradztwa w zbieraniu informacji i nawiązywaniu kontaktów. W zamian za powyższe usługi, spółka zobowiązała się do wypłaty kontrahentowi prowizji. Do kosztów działalności spółki 2002 r. zaliczono wydatki wg faktur wystawionych przez firmę D., z tytułu prowizji za usługi doradcze, w łącznej kwocie 999.225,01 zł. Podstawą naliczenia prowizji dla D. była wartość wyeksportowanego towaru. Wszystkie faktury zostały w 2002 r. zapłacone i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów 2002 r. Należności za faktury były przelewane na rachunek bankowy w Anglii. Z Anglii przychodziły do spółki S. faktury, wystawione w języku angielskim.