Wyrok NSA z dnia 11 lutego 2011 r., sygn. II FSK 1844/09

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest ani zobowiązany, ani uprawniony do uzupełniania za stronę nie tylko podstaw kasacyjnych, ale także ich uzasadnienia

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Protokolant Justyna Bluszko - Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. Sp. z o. o. w likwidacji w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 9 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Ol 233/09 w sprawie ze skargi A. Sp. z o. o. w likwidacji w S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 19 stycznia 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. Sp. z o. o. w likwidacji w S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w O. kwotę 2.700,00 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 czerwca 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w sprawie o sygnaturze akt I SA/Ol 233/09, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 roku Nr 153, poz. 1270) dalej u.p.p.s.a., oddalił skargę K. sp. z o.o. w likwidacji na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 19 stycznia 2009 roku w przedmiocie zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002 rok. Zaskarżoną do Sądu decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w O. uchylił w całości decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z 30 listopada 2007 r. i określił "K" spółka z o.o. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002 r. w wysokości 174.763 zł. Z akt podatkowych sprawy wynikało, że w 2002 r. przedmiotem działalności spółki była ochrona osób i mienia, usługi monitoringu, konwoje i inkasa. Przeprowadzone przez organ kontroli skarbowej postępowanie wykazało szereg nieprawidłowości związanych z ewidencjonowaniem przez spółkę zdarzeń gospodarczych, w tym zakupu towarów i usług od firm "G", "N", "P" S.A., "A" oraz "E". 2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyniku przeprowadzenia sądowej kontroli objętej skargą decyzji ocenił, że nie narusza ona prawa. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania przyjętej przez organ II instancji oceny odnośnie zasadności zaliczenia konkretnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Podniósł, że w myśl art.15 ust.1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., nr 54, poz.654 z późn.zm.), kosztem uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art.16. Sąd podniósł, że z materiałów sprawy nie wynika aby w odniesieniu do spornych wydatków skarżąca spółka w sposób przekonywujący wyjaśniła wszystkie wątpliwości jakie wyłaniają się na tle zakwalifikowania tych kosztów. Z uwagi na charakter usługi związanej z koniecznością starannego działania w celu doprowadzenia do zawarcia umowy, szczególne znaczenie dla uwzględnienia wydatków z tego tytułu, ma więc ich właściwe udokumentowanie, w sposób pozwalający jednoznacznie stwierdzić fakt poniesienia wydatku, w związku z prowadzonym postępowaniem kontrolnym i podatkowym. W toku tego postępowania uprawnieniem, jak i obowiązkiem organów podatkowych jest ocena skutków w sferze publicznoprawnej umów i czynności prawnych ze względu na to, że treść tych umów i czynności kształtuje zobowiązania podatkowe stron je zawierających. Sąd podniósł, że Dyrektor Izby Skarbowej wydał objętą skargą decyzję po wszechstronnym zbadaniu całokształtu okoliczności sprawy, z uwzględnieniem reguł swobodnej oceny dowodów, a więc zgodnie z zasadami wyrażonymi w art.187 § 1 i art.191 Ordynacji podatkowej. Z materiałów sprawy nie wynika natomiast aby skarżąca Spółka w sposób przekonywujący wykazała poniesienie zakwestionowanych wydatków wymienionych w decyzji organu II instancji. Zdaniem Sądu, Dyrektor Izby Skarbowej zasadnie wskazał też na szereg okoliczności faktycznych, które przemawiają za przyjęciem, iż nie stanowi kosztu uzyskania przychodu wydatek wykazany w fakturach wystawionych przez "N". Dowody kasowe KP za przyjęcie gotówki, wystawione przez "N" opatrzone zostały datami wcześniejszymi, niż dowody KW wystawione przez Spółkę dokumentujące zapłatę za te usługi i towary. A.W. była zarejestrowanym podatnikiem VAT od 24 lipca 2001r., w Urzędzie Skarbowym. Jednakże, jak ustalono, pod wskazanym adresem siedziby "N", nigdy nie była prowadzona żadna działalność gospodarcza. Sąd podniósł następnie, że nie stanowił kosztu uzyskania przychodu wydatek wykazany w fakturze z dnia 8 lipca 2002 r. wystawionej przez "P" S.A. z siedzibą w G., na zakup analizy rynku częściowa płatność do umowy z dnia 7 marca 2002 r. na wartość netto 25.000 zł, VAT 5.500 zł. Oceny takiej dokonano w oparciu o ustalenia z których wynikało, że w związku z otrzymaniem przez "P" S.A. zapłaty w 8 ratach, dowody kasowe dotyczące wpłat za tego tytułu zostały wystawione przez tę spółkę trzy miesiące wcześniej aniżeli podatnik wykazał wydatkowanie gotówki na ten cel z kasy. W ocenie Sądu, wszystkie okoliczności sprawy zostały wyjaśnione przez organ wyczerpująco, w stopniu pozwalającym na podjęcie rozstrzygnięcia. Organ podatkowy oparł swoją ocenę na kompletnym i spójnym materiale dowodowym. W związku z tym, nie znalazł zdaniem Sądu uzasadnionych podstaw zarzut naruszenia art. 188 Ordynacji podatkowej poprzez nie uwzględnienie wniosków dowodowych strony dotyczących przesłuchania w charakterze świadków osób wymienionych w skardze, na okoliczność świadczonych przez skarżącą spółkę usług. Sąd podzielił zaprezentowane w decyzji i odpowiedzi na skargę stanowisko organu odnośnie pozostałych zarzutów skargi, w tym dotyczących nieprawidłowości w doręczeniu wyniku kontroli i decyzji. Nie podzielił argumentacji skargi w przedmiocie przedawnienia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002 r. 3. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła spółka, zaskarżając go w całości i zarzucając mu: 1) uchybienie przepisom postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez: -- naruszenie art. 3 § 1 w związku z art.145 § 1 pkt 1 lit. a i c u.p.p.s.a. przez oddalenie skargi, mimo iż skarżona decyzja narusza przepisy art.121 § 1, art. 122 art. 123, art.124, art. 180, art.188, art.199a § 3 i art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej, a tym samym ustalony przez Organy stan faktyczny sprawy, przyjęty za podstawę orzekania przez Sąd pierwszej instancji, nie jest prawidłowy, -- naruszenie art. 141 § 4 u.p.p.s.a., polegające na uznaniu przez Sąd pierwszej instancji, że ustalenia faktyczne w sprawie są prawidłowe, a także przez brak analizy i odniesienia się do wszystkich zarzutów skargi w konfrontacji z materiałami dowodowymi sprawy oraz ustaleniami Organów, -- zastosowanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie normy art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zamiast zastosowania art.145 § 1 pkt 1 lit. a i c nakazującej uwzględnienie skargi, w związku z naruszeniami prawa wymienionymi w pkt 1 i 2. 2) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego tj.: - akceptację błędnej wykładni przez Organy, przepisów prawa materialnego tj. art. 15 ust.1 i art.16 u.p.d.o.p. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, bez oparcia w materiale dowodowym, że skarżąca dokonywała wydatków związanych z prowadzoną działalnością, ale nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, a więc określenie obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie nieudowodnionej, w ocenie spółki, hipotezy, że część wydatków udokumentowano fikcyjnymi fakturami (B., N., G.), część wydatków nie stanowi kosztów uzyskania przychodów (podróże służbowe pracowników), część natomiast została zaniżona (wynagrodzenia pracowników wraz z ich pochodnymi), - aprobatę zastosowania przez Organy norm prawa materialnego, wskazanych wyżej, do nieprawidłowo i całkowicie dowolnie ustalonego stanu sprawy, co skutkuje niewłaściwym skonfrontowaniem tak ustalonego stanu sprawy z hipotezą normy prawnej. Mając powyższe na uwadze wnosząca skargę kasacyjną wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych 4. W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od skarżącej na rzecz organu zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.