Postanowienie NSA z dnia 7 maja 2010 r., sygn. I OSK 725/10

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Dzbeńska po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. Z. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 9 lutego 2010 r., sygn. akt II SA/Ol 1066/09 o odrzuceniu skargi A. Z. na postanowienie Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w Olsztynie z dnia [...] października 2009 r., nr [...] w przedmiocie opinii o służbie postanawia: oddalić skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 9 lutego 2010 r., sygn. akt II SA/Ol 1066/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie odrzucił skargę A. Z. na postanowienie Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w Olsztynie z dnia [...] października 2009 r., nr [...] w przedmiocie opinii o służbie.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji wskazał, iż brak jest podstaw do przyjęcia, że opinia o służbie, czy też stanowisko wyższego przełożonego wydane wskutek rozpoznania odwołania w trybie art. 44 ust. 2 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2002r., Nr 207, poz. 1761ze zm.), winny mieć formę decyzji administracyjnej. Brak jest bowiem przepisu prawa materialnego powszechnie obowiązującego, który przewidywałby, że w takich sytuacjach organ winien wydać decyzję administracyjną. W każdym przypadku zatem, kiedy wydawana jest wobec zainteresowanego na podstawie ustawy o Służbie Więziennej decyzja, jest to obligatoryjnie wskazane w tej ustawie. Jako przykład Sąd I instancji wskazał art. 28 ust. 5, który jednoznacznie wskazuje, że mianowanie funkcjonariusza odbywa się na podstawie decyzji. Ponadto ustawodawca w art. 31 ust. 2 wskazał, co należy rozumieć przez sprawy osobowe. Do takich spraw zalicza się: mianowanie funkcjonariuszy na stanowiska, przenoszenie i zwalnianie ze stanowisk, zawieszanie w czynnościach służbowych, zwalnianie ze służby, ustalanie uposażenia oraz inne konieczne czynności związane z powstaniem, zmianą, rozwiązaniem stosunku służbowego oraz realizacją wynikających z treści tego stosunku służbowego uprawnień i obowiązków funkcjonariuszy. W sprawach osobowych zaś ustawodawca generalnie nakazuje wydanie decyzji (art. 31 ust. 4 ustawy o Służbie Więziennej). W ocenie Sądu I instancji opinia o służbie w żadnym razie nie jest konieczną czynnością w rozumieniu przytoczonego przepisu. Opinia taka jest bowiem wydawana tylko na wniosek i nie stanowi o prawach i obowiązkach funkcjonariusza. Ma ona niejako charakter fakultatywny. W związku z powyższym nie jest inną konieczną czynnością związaną z rozwiązaniem stosunku służbowego.