Wyrok NSA z dnia 2 grudnia 2010 r., sygn. I GSK 676/10

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Rafał Batorowicz (spr.) Sędziowie NSA Stanisław Gronowski del. WSA Ludmiła Jajkiewicz Protokolant Paweł Gorajewski po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej D. E. M. P. Spółki z o.o. w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 maja 2010 r. sygn. akt V SA/Wa 1519/09 w sprawie ze skargi D. E. M. P. Spółki z o.o. w P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu należności celnych oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 maja 2010 r., sygn. akt V SA/Wa 1519/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę "D. E. M. P." Sp. z o.o. z siedzibą w P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] lipca 2009 r., nr [...], w przedmiocie zwrotu należności celnych. Decyzja ta utrzymała w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W. z dnia [...] kwietnia 2009 r., nr [...], którą organ ten odmówił skarżącej spółce zwrotu cła z tytułu importu towarów.

Sąd pierwszej instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na ustaleniach faktycznych organów celnych, które stwierdziły, że pismem z dnia 12 lutego 2009 r. (doprecyzowanym w zakresie podstawy prawnej żądania w dniu 9 kwietnia 2009 r.) skarżąca spółka wystąpiła do organu celnego z wnioskiem o zwrot, w trybie art. 239 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE Nr L 302 z dnia 19 października 1992 r., str. 1, ze zm.; dalej powoływane jako: WKC) w związku z art. 899 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 253 z dnia 11 października 1993 r., str. 1, ze zm.; dalej powoływane jako: RWKC), należności celnych w kwocie 74,40 zł wraz z odsetkami, wynikających ze zgłoszenia celnego z dnia [...] maja 2004 r., nr [...], na podstawie którego objęto procedurą dopuszczenia do obrotu towar w postaci tabliczek z logo. Zdaniem strony, należności celne pobrane w okresie od 1 maja do 30 września 2004 r. są nienależne, bowiem część wspólnotowych aktów prawnych dotyczących stosowania prawa celnego została opublikowana w języku polskim w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ze znacznym opóźnieniem sięgającym 1 października 2004 r. (co było spowodowane koniecznością przetłumaczenia ich na język polski), a zatem do tej daty brak było przepisów stanowiących podstawę wykonania określonych obowiązków, w tym wyliczenia należności oraz podstawy do ich pobrania. Strona powołała się przy tym na wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) z dnia 11 grudnia 2007 r. w sprawie C-161/06 (Skoma-Lux przeciwko Celni Reditelstvi Olomouc), w którym stwierdzono, że artykuł 58 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE Nr L 236 z dnia 23 września 2003 r., str. 33, ze zm.; dalej powoływany jako: Akt dotyczący warunków przystąpienia lub traktat akcesyjny) sprzeciwia się temu, aby obowiązki zawarte w przepisach wspólnotowych, które nie zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w języku nowego państwa członkowskiego, jeżeli język ten jest językiem urzędowym Unii, mogły zostać nałożone na jednostki w tym państwie, nawet jeżeli mogły one zapoznać się z tymi przepisami przy użyciu innych środków. Organy celne odmówiły zwrotu należności celnych, bowiem strona nie zachowała określonego w art. 239 ust. 2 tiret 1 WKC terminu na złożenie wniosku w sprawie zwrotu należności celnych (12 miesięcy od dnia powiadomienia o zarejestrowaniu kwoty wynikającej z długu celnego), a także nie wystąpiły przesłanki zwrotu określone w art. 899 ust. 1 i 2 RWKC. Organ celny wskazał ponadto, że przepisy, na podstawie których strona zadeklarowała należności celne w zgłoszeniu celnym były takie same jak przepisy opublikowane w języku polskim w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, a zatem pomimo braku prawidłowej publikacji stosowanych przepisów prawa celnego strona zapoznała się z ich treścią i zastosowała je w zgłoszeniu celnym.