Wyrok NSA z dnia 13 stycznia 2010 r., sygn. II GSK 297/09

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Kabat - Rembelska Sędzia NSA Stanisław Gronowski Sędzia del. WSA Magdalena Bosakirska (spr.) Protokolant Małgorzata Olejowska po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 lipca 2008 r. sygn. akt V SA/Wa 846/08 w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 16 lipca 2008 r., sygn. akt V SA/Wa 846/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. K. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] grudnia 2007 r., nr [...], w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne.

I

Z uzasadnienia wyroku wynika, że za podstawę rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji przyjął następujące ustalenia.

Wnioskiem z dnia [...] września 2006 r., złożonym w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego w celu wyegzekwowania należności z tytułu składek, A. K. zwróciła się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o umorzenie posiadanego zadłużenia.

Decyzją z dnia [...] października 2006 r., nr [...], Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne w łącznej kwocie 24.703,81 zł (w tym odsetek za zwłokę), na ubezpieczenie zdrowotne w łącznej kwocie 8.556,22 zł oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w łącznej kwocie 1.824,05 zł. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że powyższe zadłużenie powstało w wyniku niewywiązania się przez wnioskodawczynię z ustawowego obowiązku regulowania należności z tytułu składek w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną w okresie od 15 grudnia 2000 r. do 31 grudnia 2005 r. oraz zatrudnianiem pracowników (w okresie 1 sierpnia - 31 października 2002 r.). Zdaniem organu w sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek umożliwiających umorzenie należności z uwagi na ich całkowitą nieściągalność, bowiem mimo, że A. K. jest osobą bezrobotną niepobierajacą zasiłku, to możliwe jest dochodzenie przez Zakład zobowiązań od męża strony, który pobiera świadczenie rentowe w kwocie 527,26 zł brutto oraz osiąga dochód z wynagrodzenia za pracę w kwocie 899,10 zł. Małżonkowie K. nie korzystają z pomocy MOPS i mają przyznany do października 2006 r. dodatek mieszkaniowy w kwocie 129,65 zł. W ocenie organu w sprawie nie wystąpiły również przesłanki umorzenia należności na podstawie art. 28 ust. 3a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.; zwana dalej: ustawą o s.u.s.) i § 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne (Dz. U. Nr 141, poz. 1365 ze zm.). Organ wskazał, że umorzenie należności nie jest jedyną formą ulgi o jaką może starać się dłużnik, możliwe jest bowiem także rozłożenie należności na raty.