Wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2010 r., sygn. I FSK 2110/09

W przypadku, gdy podatek wynika jedynie z faktury, która nie dokumentuje faktycznego zdarzenia rodzącego obowiązek podatkowy u jej wystawcy - faktura taka nie daje uprawnienia do odliczenia wykazanego w niej podatku.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia WSA (del.) Małgorzata Fita (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Kołaczek, Protokolant Karolina Szulc, po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. Sp. z o.o. w M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 18 sierpnia 2009 r. sygn. akt I SA/Po 266/09 w sprawie ze skargi P. Sp. z o.o. w M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 12 grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do sierpnia oraz październik 2003 r. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od P. Sp. z o.o. w M. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2009 r., sygn. akt I SA/Po 266/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu sprawy ze skargi P. Sp. z o.o. w M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 12 grudnia 2008 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do sierpnia oraz październik 2003 r., oddalił skargę.

W uzasadnieniu podał, że zaskarżoną decyzją organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. z dnia 14 października 2008 r., w części, którą organ pierwszej instancji określił Spółce z o.o. "P." Sp. za miesiące od stycznia do sierpnia i za październik 2003 r. kwoty zwrotu różnicy podatku od towarów i usług oraz uchylił ją w części, w której ustalono Spółce dodatkowe zobowiązanie podatkowe.

Dyrektor Izby Skarbowej nie podzielił zarzutów odwołania, że organ pierwszej instancji naruszył przepisy art. 120, art.121 § 1, art. 122, art.187 § 1, art. 191, art.193 Ordynacji podatkowej oraz art. 19 ust.1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.; dalej u.p.t.u. z 1993 r.) oraz § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.; dalej Rozporządzenia MF). Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej zasadnie wyeliminował z rozliczeń Spółki podatek naliczony wynikający z faktur, które nie odzwierciedlały faktycznego wykonania usług, a których wystawcami byli A. N. prowadzący Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe H., D. W. prowadząca Przedsiębiorstwo Transportowe T.-D. oraz H. Sp. z o.o. Zdaniem organu, z zebranego materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań A. N., R. N., S. Z. oraz wyjaśnień P. C. wynika, że firma P.H.U. "H." A. N. nie wykonała usług transportowych na rzecz Sp. z "P.". A. N. zeznał wprost, że nie wystawiał żadnej z faktur wskazanej przez organ oraz, że na żadnej z nich nie widnieją jego podpisy. R. N. opisał proceder wystawiania fikcyjnych faktur oraz potwierdził kontakty ze skarżącą Spółką. D. W. zeznała, że nie prowadziła firmy "T. D." i nie świadczyła usług transportowych na rzecz Spółki "P." Sp. z o.o. w 2003 r., a jedynie podpisała umowę w sprawie świadczenia usług przewozowych w dniu 1 lutego 2003 r., którą dostarczyła jej do podpisania M. M., ponadto M. M. zaproponowała jej założenie firmy, której działalnością miała zająć się sama. M. M. w swoich zeznaniach potwierdziła uczestnictwo w założeniu firmy "T.-D." w celu wystawiania fikcyjnych faktur. S. Z. zeznał natomiast, że pracował w firmie Handlowo Usługowej R. N. i rozwoził po terenie kraju chrupki z firmy "P."w M. oraz napoje S.. Dyrektor Izby Skarbowej podniósł, że ustalenia dokonane przez organ pierwszej instancji zostały oparte przede wszystkim na zeznaniach A. N. i D. W., osób wskazanych jako wystawcy zakwestionowanych faktur zakupu usług transportowych, które przyznały się do firmowania fikcyjnej działalności gospodarczej, zaprzeczając jakoby świadczyły usługi wymienione w fakturach. Również to, iż te osoby nie wykonały czynności podanych na fakturach, a faktury sprzedaży zostały sporządzone w celu upozorowania zrealizowania tych czynności, potwierdzony został w zeznaniach R. N. i W. W., głównych organizatorów grupy przestępczej, zajmującej się zakładaniem fikcyjnych firm i wystawianiem fikcyjnych dokumentów sprzedaży. Organ odwoławczy zgodził się również z organem pierwszej instancji, że dokumenty zapłaty posiadane przez Spółkę nie stanowią dowodu wykonania usług transportowych, ponieważ z zeznań świadków wynikało, iż wpłaty pieniędzy do banków były dokonywane wyłącznie w celu upozorowania realizacji usług, które faktycznie nie miały miejsca. Ponadto organ odwoławczy zauważył, iż wobec zeznań R. N., W. W., A. . i D. W. proponowane przez stronę dowody w postaci zeznań E. K., H. T., M. B., C. P., M. O., nie były przydatne w sprawie. Dyrektor Izby Skarbowej zgodził się także z organem pierwszej instancji, że materiał dowodowy wskazuje również, że faktury na zakup usług marketingowych, wystawione przez "H." Spółkę z o.o. nie potwierdzają rzeczywiście wykonanych czynności. Wynika to z zeznań R. N., W. W., A. N., A. L. i W. P. R. N. wskazał na sposób wystawiania fikcyjnych faktur i uprawdopodobniania ich wykonania oraz zeznał, że na 20 akcji promocyjnych w okresie od sierpnia 2001 r. do sierpnia 2003 r., większość usług (4/5) nie została wykonana. W. W., który był pracownikiem odpowiedzialnym za kontakty marketingowe nie potrafił podać jakie działania dla firmy "P." były wykonane przez Spółkę "H.". Podobnie A. L. -pracownik biurowy, a następnie specjalista do spraw reklamy - oraz W. P. - dyrektor ds. reklamy w Spółce "H." nie wskazały konkretnie, jakie usługi ta Spółka wykonała na rzecz "P." Sp. z o.o. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, zeznania świadków nie wskazują, że transakcje pomiędzy "H." Sp. z o.o. i "P." Sp. z o.o. miały miejsce. Spółka nie przedstawiła także żadnego dowodu, który potwierdziłby prowadzenie działań marketingowych przez wystawcę faktur. Organ odwoławczy wskazał także, iż nie można uznać za dowód wykonania usług marketingowych przez "H." Sp. z o.o. na rzecz "P." Sp. z o.o. porozumienia handlowego z dnia 17 sierpnia 2001 r. zawartego pomiędzy tymi stronami, przedmiotem którego było świadczenie usług w zakresie marketingowo - reklamowym przez firmę "H." Sp. z o.o. za honorarium w wysokości 4.000,00 zł miesięcznie. Stroną tego porozumienia nie była "P." Sp. z o.o., lecz firma FPHU "P. T.", prowadzona przez M. C.. Organ odwoławczy zgodził się także z organem pierwszej instancji, że nie można przyjąć za dowód wykonania usług marketingowych dokumentów dotyczących zapłaty, ponieważ z zeznań świadków wynika, iż wpłaty pieniędzy do banków były dokonywane wyłącznie w celu upozorowania realizacji usług, które faktycznie nie miały miejsca. W związku z powyższym organ pierwszej instancji prawidłowo zastosował w sprawie przepisy 19 ust.1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym oraz § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r.