Wyrok NSA z dnia 3 września 2010 r., sygn. II FSK 1316/10

Nie ma wątpliwości, że art. 2 pkt 2 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są zgodne z Konstytucją.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędziowie: NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), NSA del. Jan Grzęda, Protokolant: Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w 3 września 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej O. sp. z o.o. z siedzibą w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Po 57/10 w sprawie ze skargi O. sp. z o.o. z siedzibą w P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 26 lutego 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od O. sp. z o.o. z siedzibą w P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 7200 (siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 9 marca 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w sprawie o sygn. akt I SA/Po 57/10 oddalił skargę O. Sp. z o.o. w P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 26 lutego 2007 r Jak podano w uzasadnieniu wyrokiem z dnia 20 września 2005 r. o sygn. akt I SA/Po 1480/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 4 kwietnia 2003 r. w przedmiocie nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 r. Z uzasadnienia tego wyroku wynika, że w dniu 15 listopada 2002 r. spółka na podstawie art. 79 i art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej jako O.p.) wniosła o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000 r. w wysokości 561.216 zł, wskazując, że posiada status zakładu pracy chronionej i w 2000 roku rozliczyła się i zapłaciła podatek dochodowy od osób prawnych na podstawie przepisów, które wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2002 r. sygn. akt K. 45/01 (Dz. U. z 2002 r., Nr 100, poz. 923 oraz w OTK - A z 2002 r. nr 4, poz. 46, dalej powoływanego jako wyrok TK z 2002 r.) zostały uznane za niezgodne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Do wniosku spółka dołączyła korektę deklaracji CIT - 8 za 2000 r., w której powyższą kwotę uiszczonego podatku dochodowego wykazała jako objętą zwolnieniem od podatku dochodowego. Dokonując oceny prawnej rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że orzeczenie o niekonstytucyjności art. 2 pkt 2 w związku z art. 4 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nowelizującego art. 31 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) oznaczało utratę jego mocy obowiązującej "w zakresie, w jakim nie przewidywał regulacji przejściowych niezbędnych dla zapewnienia ochrony interesów prowadzących zakłady pracy chronionej, którzy - w zaufaniu do dotychczasowych przepisów - rozpoczęli realizację długookresowych przedsięwzięć na rzecz osób niepełnosprawnych zatrudnionych w ich zakładach". Z tych względów dopiero ustalenie na podstawie dowodów przedstawionych przez skarżącą, że spółka należy do kręgu podmiotów, o których mowa w wyroku TK z 2002 r., a więc, że przed wejściem w życie przepisu art. 2 pkt 2 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozpoczęła i kontynuuje realizację długookresowych przedsięwzięć na rzecz osób niepełnosprawnych zatrudnionych w prowadzonym przez nią zakładzie pracy chronionej, pozwoli organowi podatkowemu merytoryczne rozpoznanie wniosku o zwrot nadpłaty. Decyzją z dnia 16 lutego 2006 r. organ odwoławczy uchylił decyzję Urzędu Skarbowego P. - G. z dnia 14 stycznia 2003 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Organ pierwszej instancji został zobligowany do dokonania analizy materiału dowodowego oraz zbadania, czy stan prawny wskazany w uzasadnieniu wyroku dotyczył spółki, która na warunkach ustawy z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 46, poz. 201 ze zm.) decyzją Pełnomocnika do Spraw Osób Niepełnosprawnych z dnia 27 listopada 1995 r. uzyskała status zakładu pracy chronionej na okres nieoznaczony. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w P. decyzją z dnia 1 grudnia 2006 r., wydaną na podstawie art. 207, art. 72 § 1 pkt 1 oraz art. 74 pkt 1 O.p. stwierdził, że spółka nie spełnia podmiotowych warunków wskazanych w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego, wobec czego odmówił zwrotu nadpłaty w wysokości 561.216 zł podatku dochodowego od osób prawnych za rok podatkowy obejmujący okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2000 r. W uzasadnieniu organ pierwszej instancji na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego potwierdził rozpoczęcie przez spółkę przed dniem 30 listopada 1999 r. długookresowych przedsięwzięć na rzecz osób niepełnosprawnych zatrudnionych w prowadzonym przez nią zakładzie pracy chronionej i ich kontynuację w latach następnych. Poniesione przez spółkę nakłady inwestycyjne związane były z zakupem i rozbudową ośrodka rehabilitacyjno - wypoczynkowego w K. przy ul. K. oraz w J. G. przy ul. S. Przedsięwzięcia te podjęto w celu stworzenia infrastruktury rehabilitacyjno - społecznej głównie dla osób niepełnosprawnych zatrudnionych w spółce. W ocenie organu w obowiązującym stanie prawnym o zwrot nadpłaconego podatku dochodowego mogą ubiegać się jedynie te podmioty, które uzyskały status zakładów pracy chronionej przyznany im na okres 3 lat. W odwołaniu od powyższej decyzji spółka podniosła, że przedsiębiorcy, którym przyznano status zakładu pracy chronionej na czas nieokreślony i którzy rozpoczęli przed 30 listopada 1999 r. realizację długookresowych przedsięwzięć na rzecz osób niepełnosprawnych zatrudnionych w zakładzie pracy, nie mogą być przez ustawodawcę gorzej traktowani, niż zakłady, którym status ten przyznano na czas nieokreślony. Strona zarzuciła również, iż rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy nie respektuje idei "państwa prawa", czy "państwa solidarnego". W konkluzji strona stwierdziła, iż orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego ma zastosowanie także do przedsiębiorców mających status zakładu pracy chronionej na czas nieokreślony. Dodatkowo, wskazała na art. 32 Konstytucji RP, w myśl którego wszyscy wobec prawa są równi i wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.