Wyrok NSA z dnia 10 marca 2010 r., sygn. II FSK 1695/08

Uznanie administracyjne nie wyraża się w swobodzie oceny okoliczności, ale w możliwości negatywnego dla podatnika rozstrzygnięcia nawet przy ustaleniu ważnego interesu podatnika.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędziowie: NSA Włodzimierz Kubiak, WSA del. Lidia Ciechomska-Florek (sprawozdawca), Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1868/07 w sprawie ze skargi D. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 22 października 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1995r., 1996r., 1997r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Postępowanie przed organami podatkowymi (przedstawione przez Sąd pierwszej instancji).

1.1. Decyzją z 10 lipca 2007 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego w S., odmówił D. W., dalej Skarżący, umorzenia zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1995 r., 1996 r. i 1997 r.

Ze stanu faktycznego przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że pismem z 23 maja 2007 r., uzupełnionym 6 czerwca 2007 r., Skarżący wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego w S., o umorzenia zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 1995r. - 1997r. w wysokości 65.829,15 zł. (należność główna bez odsetek), powołując się na istnienie po jego stronie ważnego interesu. Zobowiązał się przy tym do spłaty w ratach kwoty 20.000 zł z tytułu części zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r.

W uzasadnieniu wskazał, że spłata tak dużej kwoty zadłużenia jest nierealna nawet do końca jego życia, gdyż nie osiąga, ani nie ma żadnych szans na uzyskanie dużych dochodów, co spowodowane jest licznymi obrażeniami ciała doznanymi przez niego w wypadku drogowym w roku 2001. podniósł, że jego znaczne zadłużenie powstało na skutek konieczności długoletniego leczenia specjalistycznego i rehabilitacji. Skarżący oświadczył, że w momencie złożenia wniosku jego zarobki wynosiły 1.600 zł netto miesięcznie, a wydatki miesięczne wynosiły: 700 zł alimenty, 350 zł dojazdy do pracy, 200 zł żywność i odzież, 300 zł opłaty eksploatacyjne związane z mieszkaniem.