Wyrok NSA z dnia 12 lutego 2010 r., sygn. II FSK 521/09

Chcąc skutecznie zakwestionować prawidłowość danych wynikających z ewidencji, strona powinna uruchomić odpowiedni tryb weryfikacji zamieszczonych w niej danych (zwrócić się w tej sprawie do organu prowadzącego ewidencję ze stosownym wnioskiem).

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia WSA del. Bogusław Woźniak, Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. S.A. w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 listopada 2008 r. sygn. akt I SA/Gl 594/08 w sprawie ze skargi A. S.A. w B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia 9 kwietnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2000 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 6 listopada 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 594/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę "A." S.A. w B. (spółka) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia 9 kwietnia 2008 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że zaskarżoną decyzją SKO utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy P. z dnia 29 sierpnia 2007 r. w przedmiocie określenia spółce wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2000 r. w kwocie 367.450,00 zł. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że postanowieniem z dnia 10 września 2001 r. Wójt Gminy P. wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w celu zbadania prawidłowości zastosowanej przez podatniczkę stawki podatkowej, w odniesieniu do wykazanych w deklaracji gruntów. Sprawa była kilkakrotnie rozpatrywana zarówno przez organ pierwszej instancji, jak i organ odwoławczy, przy czym w decyzji z dnia 5 lipca 2006 r. Kolegium wskazało m.in. na zasadność powołania w sprawie biegłego w celu ustalenia charakteru gruntów, głównie zaś z punktu przyjętej przez podatniczkę ich kwalifikacji, tj. "zbiornika wodnego retencyjnego". Wskazało, że przedmiot sporu w zakresie określenia wysokości zobowiązania ogranicza się tylko do ustalenia prawidłowej powierzchni gruntów opodatkowanych stawką dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą, gdyż pozostałe pozycje opodatkowania nie budziły wątpliwości organu, nie były też podnoszone przez podatniczkę. Organ podatkowy przyjął, że grunty o powierzchni 22.0224 ha są zajęte pod zbiorniki wodne retencyjne, pozostała powierzchnia jest związana z działalnością gospodarczą, opierając się o dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków, o dane wynikające z wykazu zbiorników sporządzonego przez Przedsiębiorstwo Geodezyjne G. oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego FPK 3/00 z 2001 r., dotyczącą odpowiedzi na pytanie prawne SKO, sformułowane w sprawie. Organ pierwszej instancji wskazał ponadto, że jako dowód w sprawie - w zakresie wiadomości specjalistycznych - uznał przedłożoną przez podatniczkę opinię Zespołu Politechniki Krakowskiej w takiej części, w jakiej dotyczyła opisu zjawisk z zakresu hydrologii, geologii i inżynierii środowiska. Nie uwzględnił natomiast tej części opinii, która poświęcona była wykładni prawa podatkowego, dopuszczając w tym zakresie dowód z kolejnej opinii sporządzonej przez profesora L. Etela. Opinię tę organ pierwszej instancji potraktował jako stanowisko biegłego.