Wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2009 r., sygn. II FSK 2/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędziowie: NSA Krystyna Nowak, NSA del. Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 4 lipca 2007 r. sygn. akt I SA/Lu 90/07 w sprawie ze skargi K. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 30 listopada 2006 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu za 2002 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 4 lipca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w sprawie o sygn. I SA/Lu 90/07 na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153,poz. 1270 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.) oddalił skargę K. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 30 listopada 2006 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu za 2002 r.

Jak wynika ze stanu sprawy decyzją tą organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 23 maja 2006 r., określającą skarżącemu wysokość zobowiązania w tym podatku na kwotę 76 206 zł. Organy podatkowe ustaliły, odwołując się do wyników postępowania podatkowego dotyczącego roku 2001, że na dzień 1 stycznia 2002 r. podatnik nie posiadał żadnych oszczędności ani nie zgromadził mienia pochodzącego z przychodów opodatkowanych, mogących stanowić źródło pokrycia wydatków w roku 2002. Według oświadczenia podatnika uzyskał on w tym roku podatkowym dochód z gospodarstwa rolnego własnego i dzierżawionego, ze sprzedaży płodów rolnych, ze sprzedaży samochodu Mercedes i maszyn rolniczych oraz zwrotu podatku VAT. Kwotę 88 717,02 zł, stanowiącą sumę tych dochodów organy podatkowe pomniejszyły o 30 123,56 zł (nadwyżkę wydatków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą nad rzeczywistymi wpływami z tej działalności . Wydatki podatnika w badanym roku ( na zaliczkę na mieszkanie w L., nabycie samochodów Toyota Avensis i BMW 525 oraz podatków, na koszty transportu maszyn rolniczych, nieujętych w kosztach uzyskania przychodu działalności gospodarczej, na utrzymanie mieszkania, samochodu, ubezpieczenie nieruchomości, podatek od nieruchomości, remont mieszkania, VAT od odpraw celnych, składkę KRUS i podatek dochodowy ) przekroczyły kwotę osiągniętych przez niego przychodów o 101 607,96 zł. Nie dano wiary wyjaśnieniom podatnika o pokryciu wydatków ze środków pochodzących ze zwróconej mu przez D. S.8 pożyczki. Środki na jej udzielenie pochodzić miały z oszczędności zgromadzonych w czasie pracy podatnika w Niemczech. Organy podatkowe zauważyły , że wynagrodzenie otrzymane w Niemczech podlegało opodatkowaniu w Polsce stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., nr 14,poz. 176 ze zm., powoływanej dalej jako u.p.d.o.f.). Skoro podatnik nie zgłosił tego wynagrodzenia do opodatkowania, to tym samym , zgodnie z art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. ,nie może ono stanowić pokrycia dla wydatków poniesionych w roku 2002 . Podatnik nie udokumentował ponadto wwozu dewiz do kraju. Twierdzenia podatnika o zgromadzeniu 100 000 zł na koniec roku 2000 nie zasługują zatem w ocenie organów na wiarę. Podkreślono też niewiarygodność zeznań świadka D. S. dotyczących tej pożyczki. Umowa opiewała na bardzo dużą kwotę, ale nie była potwierdzona pismem. Nie określono precyzyjnie daty jej zawarcia i daty zwrotu pieniędzy. Świadek potwierdził wprawdzie fakt jej zawarcia i przekazania pożyczonej kwoty w dwóch ratach, lecz nie pamiętał innych faktów z tym związanych. Pożyczka miała być udzielona na budowę domu. Tymczasem świadek wcześniej przebywał 10 lat w Niemczech, miał tam stałą i dobrze płatną pracę, udzielał podatnikowi krótkoterminowych pożyczek. Zasady logiki i doświadczenia według Dyrektora Izby Skarbowej wskazują na małe prawdopodobieństwo udzielania tak znacznej pożyczki bez żadnych zabezpieczeń, oprocentowania , a nawet pokwitowania. Ponadto świadek pozostaje w rodzinnych więzach z podatnikiem i jego interesie nie leży składanie niekorzystnych dla strony postępowania zeznań. Podatnik nie wyraził zgody na przesłuchanie go na okoliczność udzielenia pożyczki, jej zwrotu i źródeł pochodzenia przeznaczonych na nią środków. Ponadto składał w tym zakresie sprzeczne wyjaśnienia, nie ujawniając tego źródła pokrycia wydatków w oświadczeniu z 23 listopada 2005 r. , przesłuchiwany w listopadzie 2005 r. twierdził, że nie udzielał i nie zaciągał pożyczek. Pożyczkę udzieloną D. S. ujawnił dopiero przed zakończeniem postępowania podatkowego przed organem I instancji.