Wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2009 r., sygn. II FSK 1111/07

Nie można opierać skargi kasacyjnej na zarzucie błędnej wykładni prawa materialnego lub jego niewłaściwego zastosowania przez sąd administracyjny pierwszej instancji, zanim nie rozpatrzy się zarzutów naruszenia przez ten sąd norm postępowania.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędziowie NSA Jerzy Rypina, NSA del. Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. "M." spółki z o.o. z siedzibą w N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 14 listopada 2006 r. sygn. akt I SA/Wr 929/05 w sprawie ze skargi P. "M." spółki z o.o. z siedzibą w N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 28 czerwca 2005 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 1998 r. oraz zaległości podatkowej i odsetek za zwłokę 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od P. "M." spółki z o.o. z siedzibą w N. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej we W. kwotę 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 listopada 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w sprawie o sygnaturze akt I SA/Wr 929/05, oddalił skargę "M" Sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 28 czerwca 2005 roku w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1998 rok. Decyzją z dnia 18 czerwca 2001 roku Izba Skarbowa uchyliła rozstrzygnięcie Urzędu Skarbowego z dnia 28 lutego 2001 roku, w którym określono spółce zobowiązanie podatkowe, zaległość podatkową oraz odsetki za zwłokę w podatku dochodowym od osób prawnych za 1998 rok. Organ odwoławczy stwierdził między innymi, że spółka z naruszeniem art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy za dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 roku Nr 54, poz. 654 ze zm.), nie ujawniła pośród przychodu kwoty 15.111,77 zł stanowiącej wartość nieodpłatnych świadczeń, otrzymanych od M. M. (zarządcy i zarazem wspólnika), który z własnych środków dokonywał zapłaty zobowiązań spółki, jak również zasilał jej konto wpłatami gotówkowymi. Z kolei w zakresie kosztów przychodu Izba Skarbowa uznała ich zawyżenie między innymi o kwotę 6.786,88 zł odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych na skutek nieprzekazania kwoty tego odpisu na wyodrębniony rachunek bankowy, kwotę 9.492,70 zł podatku od środków transportowych wraz z odsetkami, a także 3.088,20 zł wydatkowanych na ubezpieczenie pojazdów samochodowych, które nie stanowiły własności spółki. Koszty zostały też zawyżone o kwotę 3.965 zł wypłaconą jako ryczałt z tytułu używania samochodów prywatnych przez osoby nie będące pracownikami spółki, kwotę 62.350 zł z tytułu odpisów amortyzacyjnych dokonanych z naruszeniem przepisów, 3.364,57 zł w związku z wydatkami na cele reprezentacji i reklamy z powodu przekroczenia limitu 0,25% przychodu, oraz 113,61 zł z tytułu wyżywienia pracownika, którego podróż służbowa nie została potwierdzona poleceniem wyjazdu. W dalszej kolejności organ wytknął zawyżenie kosztów uzyskania przychodów o kwotę 1.020 zł wydatków na zakup biletów lotniczych dla osób nie będących pracownikami spółki oraz 567 zł przeznaczonych na konsumpcję z udziałem przedstawicieli kontrahenta, a to z powodu uznania wydatku za związany z reprezentacją i przekroczeniem dopuszczalnego limitu wydatków na ten cel, a także 15.180,57 zł wydatków zaliczonych przez spółkę do kosztów roku 1998 jako związanych z remontem użytkowanych obiektów, a poniesionych na wymianę układu c.o. oraz stolarki okiennej i drzwiowej; natomiast według organu odwoławczego, jako że dotyczyły obcego środka trwałego, wydatki z tego tytułu mogły być odnoszone w koszty tylko w drodze odpisów amortyzacyjnych. Na skutek złożonej skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2004 r. (sygn. akt I SA 2273/01) uchylił wskazane powyżej rozstrzygnięcia administracyjne, to jest: decyzję Izby Skarbowej z dnia 18 czerwca 2001 r. [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Urzędu Skarbowego z dnia 28 lutego 2001 r. [...]. Sąd stwierdził, że organy podatkowe z naruszeniem przepisów art. 122, 187 § 1 oraz 188 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 ze zm.,) przeprowadziły postępowanie podatkowe w zakresie ustalenia charakteru wydatków na wymianę układu c.o. oraz stolarki okiennej i drzwiowej. Sąd stwierdził także, iż spośród kwestionowanej kwoty 113,61 zł z tytułu wyżywienia pracownika, wydatki w wysokości 98,10 zł związane z delegacją pracownika K.R., stanowiły koszt przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, natomiast pozostała kwota 15,51 zł z powodu braku udokumentowania wyjazdu służbowego drugiej osoby nie mogła obniżać przychodu. W pozostałym zakresie Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał stanowisko organów podatkowych za prawidłowe. Po ponownym przeprowadzeniu postępowania podatkowego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w N., decyzją z dnia 11 kwietnia 2005 r. określił spółce "M" zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 1998 rok w wysokości 13.821 zł. Gdy idzie o wydatki na zakup stolarki okiennej i drzwiowej z PCV, organ podatkowy za koszt przychodu uznał kwotę 14.442,31 zł, na którą złożyły się 1.216,62 zł na zakup drzwi i ościeżnicy, 55 zł na zakup rury Q 150, 4.837,90 zł na zakup 5 sztuk okien odpowiadających wymiarom okien stwierdzonym podczas oględzin w dniu 14 marca 2000 r. oraz 8.332,79 zł na zakup drzwi i daszku. Spośród udokumentowanego fakturami nabycia stolarki PCV, organ nie uznał wydatków na nabycie pozostałych 41 szt. okien i 2 szt. daszków. Pomimo, iż w trakcie oględzin w dniu 14 marca 2000 r. stwierdzono w pomieszczeniach socjalnych 5 szt. okien PCV o wymiarach 38 cm x 75 cm, to pośród zakupionych nie było okien odpowiadających tym wymiarom. W odniesieniu do wydatków na wymianę układu c.o., z ogólnej kwoty wydatków na ten cel, to jest 49.949,91 zł, organ pierwszej instancji za koszt przychodu, akceptując remontowy charakter prac, uznał kwotę 28.821,09 zł, którą określił przy zastosowaniu wskaźnika 57,70%, wyrażającego stosunek ustalonej powierzchni wykorzystywanej przez spółkę w 1998 roku (158,20 m2) do ogółu powierzchni budynku (274 m2). Dane dotyczące powierzchni przyjęto na podstawie ustaleń przeprowadzonych w dniu 14 marca 2000 r. oględzin, przy czym powierzchnię pomieszczeń przeznaczonych na potrzeby strony, znajdujących się na parterze budynku przy ul. W. w G., określoną wówczas na 140,31 m2 powiększono obecnie o 17,89 m2, stosownie do wyjaśnień spółki "M". Naczelnik Urzędu Skarbowego nie dał wiary pozostałym wyjaśnieniom, według których strona zajmowała jeszcze część piętra budynku, albowiem z umowy dzierżawy z dnia 2 stycznia 1997 r. wynikało, że spółce oddane zostały do korzystania jedynie pomieszczenia znajdujące się na parterze. Organ podatkowy pierwszej instancji zaliczył do kosztów przychodu wydatki 98,10 zł związane z wyjazdem służbowym pracownika K.R., stosownie do stanowiska orzekającego w sprawie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W pozostałym zaś zakresie Naczelnik Urzędu Skarbowego powielił poprzednie ustalenia i wnioski, tak co do przychodów, jak i kosztów ich pozyskania. Decyzją z dnia 28 czerwca 2005 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. Organ odwoławczy wskazał, że w dniu 25 lipca 2001 r. podjęta została wobec spółki decyzja o rozłożeniu na raty zaległości w podatku dochodowym od osób prawnych za 1998 rok, co na podstawie art. 70 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej spowodowało zawieszenie biegu terminu przedawnienia do dnia upływu wyznaczonego terminu płatności ostatniej raty, czyli do dnia 28 grudnia 2001 r. Nadto doszło do przerwania biegu przedawnienia na skutek zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego, o czym spółka została powiadomiona. W pozostałym zakresie Dyrektor Izby Skarbowej podzielił ustalenia i wnioski rozstrzygnięcia organu podatkowego pierwszej instancji.