Wyrok NSA z dnia 21 sierpnia 2009 r., sygn. II FSK 456/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędzia WSA del. Ludmiła Jajkiewicz (sprawozdawca), Protokolant Anna Dziewiż - Przychodzeń, po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 2 października 2007 r. sygn. akt I SA/Gl 204/07 w sprawie ze skargi J. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 19 stycznia 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. N. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 3600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 2 października 2007 r., sygn. akt I SA/Gl 204/07, oddalił skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 19 stycznia 2007 r., nr [...], uchylającą decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z dnia 22 marca 2006 r., nr [...] i ustalającą zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów, w kwocie 202.426,00 zł.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd, uznając skargę za bezzasadną, przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:

Organ kontroli skarbowej ustalił, iż J. N. (dalej: skarżący) uzyskał w 2000 r. przychód, w kwocie 40.112,65 zł oraz poniósł wydatki, w kwocie 367.712,19 zł.

Organ odwoławczy, po przeprowadzeniu w trybie art. 229 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. z 2005 r. Dz.U. Nr 8, poz. 60 ze zm. - dalej: O.p.) uzupełniającego postępowania dowodowego, uchylił decyzję organu pierwszej instancji i ustalił zobowiązanie, w kwocie podanej na wstępie.

Organ wskazał, odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 282a O.p. i art. 28 ustawy o kontroli skarbowej (j.t. z 2004 r. Dz.U. Nr 8, poz. 65 ze zm. - dalej: u.k.s.), iż decyzja ostateczna Naczelnika Urzędu Skarbowego w T. z dnia 10 stycznia 2002 r. dotyczyła wprawdzie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r., lecz była oparta na innej podstawie prawnej, co czyni zarzut naruszenia wskazanych przepisów bezzasadnym.