Wyrok NSA z dnia 7 lipca 2009 r., sygn. I FSK 518/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia NSA Krzysztof Stanik, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 29 listopada 2007 r., sygn. akt I SA/Ol 547/07 w sprawie ze skargi A. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 1 sierpnia 2007 r., nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia odsetek za zwłokę od zaległości w podatku od towarów i usług 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od A. R. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w O. kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 29 listopada 2007 r., sygn. akt I SA/Ol 547/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę A. R. "S." na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z 1 sierpnia 2007 r. nr ... w przedmiocie odmowy umorzenia odsetek za zwłokę od zaległości w podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że decyzją z 8 maja 2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w O. odmówił skarżącemu umorzenia odsetek za zwłokę od zaległości w podatku od towarów i usług za kwiecień i sierpień 2001 r., grudzień 2002 r., kwiecień i wrzesień 2003 r., grudzień 2004 r., styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwic i grudzień 2005 r. oraz luty, marzec, sierpień i grudzień 2006 r.

Decyzją z 1 sierpnia 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w związku z odwołaniem podatnika utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ ten wyjaśnił, że umorzenie odsetek co do zasady nie może stanowić pomocy publicznej albo też stanowi pomoc de minimis realizowaną na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego - Rozporządzenia Komisji WE Nr 1998/2006 z 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz.U.UE.L.06.379.5). Pomoc de minimis nie jest uznawana za pomoc publiczną w rozumieniu art. 87 Traktatu WE, gdy przysporzenie na rzecz danego podmiotu prowadzącego działalność, nie przekraczające określonego pułapu w określonym odcinku czasu, nie wpływa na handel między państwami członkowskimi oraz nie zakłóca bądź nie zagraża zakłóceniu konkurencji. Prawo krajowe przewiduje dodatkowe przesłanki tej pomocy przewidziane w art. 67a § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. t.j. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm.) w postaci istnienia w danym przypadku "ważnego interesu podatnika" lub "interesu publicznego". Wystąpienie tych przesłanek nie gwarantuje otrzymania pomocy, ostateczna decyzja w tym zakresie podejmowana jest bowiem na zasadzie uznania administracyjnego, co nie oznacza jednak dowolności rozstrzygnięcia. W sytuacji stwierdzenia braku przesłanek do udzielenia pomocy de minimis organ wydaje decyzję odmawiającą udzielenia ulgi. Zdaniem organu odwoławczego nie jest uzasadnione stanowisko podatnika, iż dla celów pomocy de minimis nie mają zastosowania przesłanki określone w art. 67 a § 1 Ordynacji podatkowej. W ocenie organu odwoławczego organ pierwszej instancji ocenił przesłanki zastosowania przedmiotowej ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych oraz dokonał na podstawie zebranego materiału dowodowego oceny sytuacji finansowej i rodzinnej podatnika słusznie uznając, że sytuacja podatnika pozwala mu na zapłatę odsetek za zwłokę od powstałych zaległości podatkowych. Organ odwoławczy po uzupełnieniu materiału dowodowego i rozważeniu sprawy stwierdził, że okoliczności wskazane przez podatnika nie przemawiają za udzieleniem wnioskowanej ulgi. Zwłaszcza powołane przez podatnika powody powstania zaległości nie mogły zdaniem organu mieć wpływu na pozytywne rozpatrzenie wniosku i umorzenie odsetek za zwłokę, a przyznanie wnioskowanej ulgi w istniejącym stanie faktycznym stanowiłoby przeniesienie ciężaru prowadzenia działalności gospodarczej na budżet państwa.