Wyrok NSA z dnia 7 lutego 2008 r., sygn. II FSK 1661/06

1. Niezależnie od tego, trzeba podkreślić, iż autor skargi kasacyjnej do grupy przepisów prawa materialnego zaliczył przepisy będące ewidentnie przepisami procesowymi i to stosowanymi nie przez sąd administracyjny pierwszej instancji, lecz organy podatkowe (art. 120, 121, 122, 127, 176, 180, 181, 187, 191, 199a, 229 oraz 285a § 3 O.p.).
2. Zadaniem wyposażonego w kompetencje kasacyjne sądu administracyjnego jest natomiast ocena zgodności z prawem zapadłego aktu lub podjętej czynności organu administracji publicznej (podatkowego). Realizacji tego celu podporządkowane jest rozwiązanie ukształtowane przepisem art. 106 § 3 p.p.s.a. Zdawkowe stwierdzenie, że sąd miał możliwość usunięcia popełnionych naruszeń prawa, zaś przewodniczący składu sędziowskiego może zamknąć rozprawę tylko wtedy, gdy uzna sprawę za dostatecznie wyjaśnioną", niewystarcza dla uwzględnienia skargi kasacyjnej. Zarzuty tego typu powinny być wsparte konkretną, odnoszącą się do określonych dokumentów i rozpatrywanych okoliczności, argumentacją prawną. Trudno tez czynić sądowi zarzut braku odpowiedniej inicjatywy w zakresie przeprowadzania dowodów uzupełniających z dokumentów (a jedynie takie dowody dopuszcza przepis art. 106 § 3 p.p.s.a.) w sytuacji, gdy sama strona lub jej pełnomocnik nie wykazują w tym względzie żadnej inwencji.

Decyzją z dnia 22 grudnia 2005 r. po rozpatrzeniu sprawy na skutek odwołania wniesionego przez Jarosława K (podatnika) od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Szczecinie z dnia 28 września 2004 r. w sprawie ustalenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r. w kwocie 62 694,00 zł od dochodów, nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych, Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.