Wyrok NSA z dnia 7 lutego 2008 r., sygn. II FSK 1662/06

1. Sformułowano w niej zarzuty naruszenia zarówno przepisów prawa materialnego, jak i przepisów o postępowaniu w stopniu mającym (mogącym mieć) wpływ na wynik sprawy. Problem w tym, iż stawiając zarzuty naruszenia prawa materialnego powiązano je an błoc (w całości) z różnymi wariantami tego naruszenia (przez błędną wykładnię, niewłaściwe zastosowanie i jak to ujął autor skargi kasacyjnej niezastosowanie wyliczonych przepisów). W uzasadnieniu tych zarzutów nie wyjaśniono, które z wymienionych naruszeń prawa łączą się z poszczególnymi, wskazanymi we wstępnej części skargi kasacyjnej, przepisami prawa. Niezależnie od tego, trzeba podkreślić, iż autor skargi kasacyjnej do grupy przepisów prawa materialnego zaliczył przepisy będące ewidentnie przepisami procesowymi i to stosowanymi nie przez sąd administracyjny pierwszej instancji, lecz organy podatkowe (art. 120, 121, 122, 127, 176, 180, 181, 187, 191, 199a, 229 oraz 285a § 3 Op).2. Zdawkowe stwierdzenie, że sąd miał możliwość usunięcia popełnionych naruszeń prawa, zaś przewodniczący składu sędziowskiego może zamknąć rozprawę tylko wtedy, gdy uzna sprawę za dostatecznie wyjaśnioną", nie wystarcza dla uwzględnienia skargi kasacyjnej. Zarzuty tego typu powinny być wsparte konkretną, odnoszącą się do określonych dokumentów i rozpatrywanych okoliczności, argumentacją prawną. Trudno tez czynić sądowi zarzut braku odpowiedniej inicjatywy w zakresie przeprowadzania dowodów uzupełniających z dokumentów (a jedynie takie dowody dopuszcza przepis art. 106 § 3 ppsa) w sytuacji, gdy sama strona lub jej pełnomocnik nie wykazują w tym względzie żadnej inwencji.