Wyrok NSA z dnia 9 stycznia 2008 r., sygn. II FSK 1545/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędziowie: NSA Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca), WSA del. Ludmiła Jajkiewicz, Protokolant Paweł Koluch, po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. P. F. O. sp. z o.o. w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 27 stycznia 2006 r. sygn. akt I SA/Gd 1039/03 w sprawie ze skargi M. P. F. O. sp. z o.o. w S. na decyzję Izby Skarbowej w G. z dnia 31 lipca 2003 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1998 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. P. F. O. sp. z o.o. w S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 1200 (tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

II FSK 1545/06

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 31 lipca 2003 r. Dyrektor Izby Skarbowej w G. Ośrodek Zamiejscowy w S., po rozpatrzeniu odwołania M P.F. O. spółka z o.o. w S.(zwana dalej Spółką) utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 26 września 2002 r. określającą wysokość podatku dochodowego od osób prawnych za 1998 r. w kwocie 2.200.498 zł oraz zaległość podatkową w kwocie 62.964 zł.

W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że Spółka dokonując sprzedaży odpadów PCV na rzecz U. Z. S. A. M. (zwany dalej Zakładem) zaniżyła ceny sprzedaży. Podstawę do takiego stwierdzenia stanowił fakt, że kupujący odsprzedawał je odbiorcom finalnym po wyższych cenach. W ocenie organu ustalony stan faktyczny pozwalał na zastosowanie przepisu art. 11 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 z późn. zm.zwana dalej u.p.d.o.p.). Zdaniem organu odwoławczego, pomiędzy Spółką i Zakładem istniał związek gospodarczy, w wyniku którego Spółka nie wykazała dochodów takich, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały. W zaskarżonej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej podzielił stanowisko organu pierwszej instancji w kwestii zawyżenia przez Spółkę kosztów uzyskania przychodów o kwotę 8.162,89 zł, stanowiącą odpisy amortyzacyjne naliczone od środków trwałych zakupionych od kontrahentów po wyższych cenach niż to wynikało z wcześniej zawartych umów leasingowych. Sporne środki trwałe użytkowane były przez Spółkę na podstawie umów leasingu, a po okresie obowiązywania umowy Spółka rezygnowała z możliwości zakupu na rzecz innych odbiorców. Następnie w krótkim odstępie czasu zakupywała omawiane środki trwałe od pośredników, (których wcześniej wskazywała firmom leasingowym - jako odbiorców zakupujących te środki trwałe), po znacznie wyższych cenach. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej działania Spółki polegające na nabyciu środków trwałych po cenie wyższej niż wynikało to z umów leasingowych, spowodowały zwiększenie podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zmierzały do celowego zwiększenia kosztów uzyskania przychodów. Dyrektor Izby Skarbowej na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p nie uznał za koszty uzyskania przychodów kwoty odpisów amortyzacyjnych w wysokości 8.162,89 zł, w części przewyższającej wartość, po jakiej Spółka mogła nabyć w/w środki trwałe.