Wyrok NSA z dnia 5 marca 2008 r., sygn. II FSK 258/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia del. WSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 października 2006 r. sygn. akt I SA/Po 21/06 w sprawie ze skargi S. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 10 listopada 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S. D. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 11 października 2006 r., sygn. akt I SA/Po 18/06, oddalił skargę S. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 10 listopada 2005 r., Nr ..., w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2002 w kwocie 12.812,20 zł. Podstawą prawną powyższego orzeczenia Sądu I instancji był art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm. ), określanej dalej jako p.p.s.a.

Z ustaleń stanu faktycznego podanego w zaskarżonym wyroku wynika, że decyzją z dnia 8 sierpnia 2005 r., wydaną na podstawie m.in. art. 10 ust. 1 pkt 9, art. 11 ust. 1 oraz ust. 2 a pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( t.j. z 2000r. Dz.U. Nr 14, poz. 176 ze zm.), podawanej dalej jako u.p.d.o.f., Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P. określił S. D. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok w wysokości 12.812,20 zł. W trakcie postępowania kontrolnego między innymi stwierdzono, że w dniu 9 grudnia 1998 r. została zawarta na okres do 9 grudnia 2010 r., umowa nieodpłatnego użytkowania kwoty 500.000,00 zł, pomiędzy U. O., jako właścicielem, a S. D., jako biorącym w użyczenie. Zarówno S. D. potwierdził fakt otrzymania od swojej babci na podstawie powyższej umowy kwoty 500.000,00 zł, jak również U. O. potwierdziła fakt przekazania pieniędzy wnukowi na podstawie tejże umowy. Organ stwierdził, że powyższa kwota jest przychodem postawionym do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym, czyli stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 11 ust.1 u.p.d.o.f. Jednocześnie podano, że zgodnie z art.11 ust. 2a pkt 4 u.p.d.o.f., wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępniania.