Wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 2008 r., sygn. I FSK 512/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Juliusz Antosik (sprawozdawca), Sędzia NSA Ryszard Pęk, Sędzia NSA Jan Zając, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. P. Spółki z o.o. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1987/06 w sprawie ze skarg K. P. Spółki z o.o. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia 28 kwietnia 2006 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 stycznia 2007 r., III SA/Wa 1987/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargi K.Spółki z o.o. w W. na cztery decyzje Dyrektora Izby Celnej w W. z 28 kwietnia 2006 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że organy celne zakwestionowały wykazaną przez Spółkę w zgłoszeniach celnych wartość celną dopuszczonych do obrotu towarów i wysokość kwoty wynikającej z długu celnego, a następnie ostatecznymi decyzjami określiły prawidłową wartość zaimportowanych towarów w wysokości niższej od wynikającej ze zgłoszeń celnych. Miało to wpływ na wysokość należnego podatku od towarów i usług, dlatego Naczelnik Urzędu Celnego I w W. decyzjami z 14 grudnia 2004 r. określił zobowiązanie w podatku od towarów i usług w prawidłowej wysokości.

W odwołaniach od tych decyzji strona zarzuciła wydanie kwestionowanych decyzji bez podstawy prawnej, gdyż powołane w sentencji decyzji przepisy prawa nie obowiązywały w dacie rozstrzygania. Nadto podniosła zarzuty dotyczące określenia wartości celnej, jak również zarzuty naruszenia przepisów postępowania.

Dyrektor Izby Celnej nie uwzględnił odwołań i zaskarżonymi decyzjami utrzymał w mocy wymienione decyzje organu I instancji z 14 grudnia 2004 r. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (DzU nr 11, poz. 50 ze zm.), organ wyjaśnił, że z art. 70 § 1 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny (DzU z 2001 r. nr 75, poz. 802 ze zm.) wynika możliwość dokonania przez organ celny weryfikacji przyjętego zgłoszenia celnego, a kontrola zgłoszenia celnego jest jedną z czynności podejmowanych w ramach jego weryfikacji. Organ odwoławczy nie dopatrzył się zatem naruszenia art. 11 ust. 2 ustawy o VAT z 1993 r. w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2003 r., gdyż z przepisu tego wynika, że naczelnik urzędu celnego wydaje decyzję określającą podatek w prawidłowej wysokości, jeżeli w wyniku weryfikacji zgłoszenia celnego organ stwierdzi, iż kwoty podatków zostały wykazane nieprawidłowo. Za błędne uznał stanowisko Spółki, że w związku z art. 11c tej ustawy, w brzmieniu obowiązującym w 2000 r., tj. w czasie dokonania zgłoszeń celnych, nie istniała podstawa prawna do wydania decyzji w przedmiotowych sprawach. Organ odwoławczy nie podzielił również stanowiska Spółki co do nieprawidłowego określenia wysokości podstawy opodatkowania. Powołując się na art. 15 ust. 4 wymienionej ustawy, stwierdził, że w sytuacji, gdy prawomocnym orzeczeniem stwierdzono, że zarówno wartość celna towaru, jak i kwota cła, została przez stronę w zgłoszeniach celnych wykazana nieprawidłowo, konieczne stało się określenie w prawidłowej wysokości podatku należnego z tytułu importu; należność ta powstała bowiem z mocy prawa w chwili powstania długu celnego. Organ podkreślił, że zarzuty co do prawidłowości określenia wartości celnej mogły być podnoszone w postępowaniach zakończonych decyzjami dotyczącymi określenia kwot długu celnego.