Wyrok NSA z dnia 14 czerwca 2007 r., sygn. II FSK 845/06

Wyrażona w orzeczeniu NSA ocena prawna i wskazania wiążą WSA oraz organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia.

Wyrokiem z 4 stycznia 2006 r. sygn. akt SA/Gd 675/03 wydanym na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę V... spółki jawnej w Gdańsku na decyzję Izby Skarbowej w Gdańsku z 28 kwietnia 2003 r. nr BP/4218/0024/03/KK w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1994 r. Z uzasadnienia wyroku wynikało, co następuje:

V... spółka z o.o. z siedzibą w Gdańsku, której następcą prawnym jest V...Ż... spółka jawna, zadeklarowała w zeznaniu CIT-8 za 1994 r. dochód w wysokości 3.269 zł.

Pierwszy Urząd Skarbowy w Gdańsku zakwestionował zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów m.in. 4.843,21 zł z tytułu podróży służbowych odbywanych codziennie do miejscowości Bojano k/Gdyni przez pracowników spółki J. A. i L. Ż., 43,63 zł z tytułu wypłaconych L. Ż. ryczałtów za używanie własnego samochodu, 12.206,31 zł z tytułu zwróconych L. Ż. kosztów podróży służbowej do Francji. Korekta wysokości kosztów spowodowała wydanie przez Urząd (12 lipca 1999 r.) decyzji określającej zobowiązanie podatkowe spółki w innej (wyższej) wysokości niż zadeklarowana.

Decyzję wymiarową, w wyniku postępowania odwoławczego, Izba Skarbowa w Gdańsku utrzymała w mocy (decyzją z 23 grudnia 1999 r.)

Decyzję organu odwoławczego, wyrokiem z 21 listopada 2002 r. sygn. akt (SA/Gd 171/00, uchylił NSA Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku wskazując, iż - w jego ocenie -nieuzasadnionym był zarzut strony dotyczący wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków na dojazdy L. Ż. i J. A. do Bojana. Sąd wskazał, że stałym miejscem pracy L. Ż. i J. A. była siedziba spółki mieszcząca się z w Gdańsku, z której wyjeżdżali oni w podróż służbową do Bojana. Zasadnie, zdaniem Sądu, Izba Skarbowa uznała w decyzji, że gdyby przyjąć taki stan rzeczy, okazałoby się, że pracownicy nigdy nie wykonywali pracy w stałym miejscu pracy. Z definicji podróży służbowej zawartej w § 3 zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. w sprawie diet i innych należności z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju (M.P. nr 32, poz. 257) wynikało, że pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów przejazdów z miejscowości stałego miejsca pracy bądź z miejscowości zamieszkania pracownika do miejscowości stanowiącej cel podróży służbowej i z powrotem. Zasadnie przyjęto, że stałym miejscem pracy pracowników było Bojano, gdzie spółka - jak wynika z akt sprawy prowadziła działalność gospodarczą. W tej sytuacji nie można było uznać, że zwrot kosztów dojazdów pracowników do pracy stanowi koszt uzyskania przychodów skarżącej w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.