Wyrok NSA z dnia 3 lipca 2007 r., sygn. II FSK 849/06

W roku 2001 nie było możliwe odliczenie od podstawy opodatkowania wydatków poniesionych na wypłatę świadczenia rentowego, opartego na tytule prawnym po dniu 31 grudnia 2000r., a podatnik korzystał z prawa do dokonania odliczenia przed 1 stycznia 2001r.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 lutego 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w sprawie o sygnaturze akt. I SA/Gd 1547/03, oddalił skargę Leszka C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z 28 listopada 2003 roku w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 rok. Zaskarżonym do sądu administracyjnego rozstrzygnięciem uchylono decyzję Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gdyni z dnia 8 kwietnia 2003 roku określającą skarżącemu wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 rok. W rozpoznawanej sprawie organy podatkowe ustaliły, że podatnik, w 2001 roku był właścicielem lokale położonych w Gdańsku i Gdyni, w tym lokalu użytkowego położonego w Gdyni. Lokal len byt przedmiotem najmu. Prawo do wyłącznego korzystania z tego lokalu skarżący uzyskał nabywając wraz z małżonką Małgorzatą C. udział wynoszący łącznie 6/100 części w prawie własności nieruchomości opisanej w KW 842 Sądu Rejonowego w Gdyni, Tym samym, na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 29 marca 1994 roku Leszek C. stał się -współwłaścicielem wyżej wymienionego budynku. Lokal ten, jak ustaliły organy podatkowe, był używany co najmniej od 1990 roku dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Dnia 28 kwietnia 1999 roku natomiast, Leszek C. zawarł w formie aktu notarialnego umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu, w tym między innymi. Tym samym, podatnik się wraz z dziećmi współwłaścicielem wyodrębnionego lokalu użytkowego, a nie jak dotychczas, budynku. Podatnik od 1994 roku dokonywał od tego lokalu odpisów amortyzacyjnych według indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%. Z uwagi jednak na przekształcenie prawa własności tego lokalu w dniu 28 kwietnia 1999 roku, w ocenie organów podatkowych, podatnik utracił prawo do dokonywania od tej nieruchomości odpisów amortyzacyjnych według tej stawki. Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku stanął bowiem na stanowisku, iż w myśl art, 22 a ust, 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 1999 roku nie wyszczególniono będących odrębną własnością lokali jako kategorii środków trwałych podlegających amortyzacji według indywidualnej stawki. Przepisy wymieniały w tym zakresie jedynie budynki i budowle, nie zaś lokale. W tej sytuacji, Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku powołując ssę na Klasyfikację Środków Trwałych stanowiącą załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 roku w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U, Nr 112, poz. 1317), zaliczył przedmiotowy lokal do lokali niemieszkalnych i grupy, podgrupy 12, rodzaju 121 ze stawką amortyzacyjną 2,5%