Wyrok NSA z dnia 23 listopada 2007 r., sygn. II OSK 1463/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Rzążewska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędzia del. NSA Teresa Rutkowska Protokolant Anna Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2007r., na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej "[...]" Spółka z o.o. z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 maja 2006 r. sygn. akt II SA/Po 811/05 w sprawie ze skargi "[...]" Spółka z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. na rzecz "[...]" Spółka z o.o. z siedzibą w S. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Wyrokiem z dnia 12 maja 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę "[...]" Sp. z o.o. w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy S. z dnia [...] ustalającą jednorazową opłatę w wysokości [...] zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości oznaczonej nr ew. [...] położonej w J. gm. S. W uzasadnieniu tego orzeczenia za bezsporną Sąd uznał okoliczność, że na skutek uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w miejscowości J. (uchwała Rady Miejskiej w S. Nr [...] z dnia [...]) wzrosła wartość powołanej nieruchomości w wysokości ustalonej w toku postępowania administracyjnego, a spornym jest jedynie problem pomniejszenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości o zwrot nakładów poczynionych przez skarżącą.

Odnosząc się do zarzutów skargi, stanowiących powtórzenie argumentacji podnoszonej przez skarżącą Spółkę w postępowaniu administracyjnym, że naliczona opłata powinna być pomniejszona o wysokość nakładów poniesionych w związku z uzbrojeniem nieruchomości Sąd wskazał na prawidłowość uznania przez organy administracji, że w stanie prawnym obowiązującym na dzień wydania decyzji nakłady takie nie podlegały odliczeniu. Co prawda przepis art. 37 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) zwanej dalej "ustawą" stanowił, że jednorazową opłatę pomniejsza się o wartość nakładów poniesionych przez właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości w okresie między uchwaleniem lub zmianą miejscowego planu a dniem sprzedaży nieruchomości, jeżeli nakłady te miały wpływ na wzrost wartości tej nieruchomości. Niemniej jednak na podstawie art. 10 pkt 4 lit. a/ ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2004 r. Nr 141, poz. 1492) zwanej dalej "ustawą przejściową" wskazany przepis utracił moc obowiązującą z dniem 22 września 2004 r. Skoro więc zgodnie z przepisem art. 6 k.p.a. organy administracji działają na podstawie przepisów prawa, a sprawa była rozpoznawana po dniu wejścia w życie powołanej zmiany organy administracji prawidłowo zastosowały przepis w nowym brzmieniu, nie pomniejszając naliczonej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości o wysokość poczynionych nakładów. Sąd uznał za nieuzasadniony podnoszony w skardze zarzut naruszenia art. 2 Konstytucji RP wskazując za orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, że przewidziana w tym przepisie ochrona praw nabytych nie oznacza nienaruszalności tych praw, nie ma charakteru absolutnego i nie wyklucza stanowienia regulacji mniej korzystnych dla jednostki, a jedynie dochowanie "reguł przyzwoitej legislacji", co oznacza w szczególności, że ustawa powinna umożliwić zainteresowanym dostosowanie się do nowej regulacji. Uchylenie przepisu art. 37 ust. 2 ustawy należy uznać za zgodne z nakazem dochowania odpowiedniego okresu dostosowawczego, wynikającym z określonej w art. 2 Konstytucji RP zasady demokratycznego państwa prawnego, skoro ustawa przejściowa weszła w życie po upływie trzech miesięcy od dnia jej ogłoszenia.