Wyrok NSA z dnia 3 kwietnia 2007 r., sygn. II FSK 519/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Andrzej Grzelak (sprawozdawca), Protokolant Anna Dziewiż, po rozpoznaniu w dniu 03 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej K. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Gl 1230/05 w sprawie ze skargi K. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia [...]nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach na rzecz K. M. kwotę 457,00 (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem oddalono skargę na decyzję ostateczną organu odwoławczego w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika.

Z akt sprawy wynika, że Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach decyzją z [...] ([...]) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z [...] (Nr [...]) o odpowiedzialności podatkowej płatnika - notariusza K. M.. Decyzja ta zakończyła definitywnie sprawę w przedmiocie podatku od spadków i darowizn, po odrzuceniu skargi przez sąd administracyjny z powodu uchybienia terminu do jej wniesienia. Z takim stanem rzeczy nie pogodził się K. M., występując 18 lutego 2005 r. do dyrektora izby skarbowej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności, pod zarzutem rażącego naruszenia prawa, wymienionych decyzji obydwu instancji podatkowych. Dyrektor izby skarbowej decyzją z [...].([...]) stwierdził bezprzedmiotowość wniosku i umorzył postępowanie w sprawie nieważności decyzji naczelnika urzędu skarbowego z [...] r., wyjaśniając, że była to decyzja nieostateczna, od której przysługiwało odwołanie, a te strona złożyła w wymaganym terminie. Tego samego dnia, pod tym samym numerem Dyrektor izby skarbowej - działając tym razem jako organ pierwszej instancji - wydał drugą decyzję, w której powołując się na przepisy art. 247 § 1 i art. 248 § 2 Op odmówił stwierdzenia nieważności swojej decyzji utrzymującej w mocy wymienianą na wstępie decyzję naczelnika urzędu skarbowego z [...]. Przyczyną odmowy był brak podstaw do jej uchylenia. Organ ten wywodził, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ogranicza się jedynie do ustalenia (lub nie) wystąpienia którejś z wad wymienionych w art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej (dalej:"Op") i stosownego rozstrzygnięcia w zależności od wyników tego ustalenia. W dalszych wywodach dyrektor izby skarbowej, nawiązując do stanu faktycznego sprawy wypowiadał się merytorycznie, powoływał przy tym treść unormowań art. 18 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tj. Dz U z 2004 r. Nr142,poz.1514), rozwijając w ten sposób ów wątek, zamknięty decyzjami, których strona skutecznie nie zaskarżyła do sądu administracyjnego. Od tej decyzji, stosownie do pouczenia, notariusz również odwołał się do tego samego, ale tym razem organu II instancji, domagając się jej uchylenia a następnie stwierdzenia nieważności powołanej wcześniej decyzji dyrektora izby skarbowej z 8 października 2004 r. Działając na podstawie art. 233 § 1 Op organ odwoławczy 21 czerwca 2005 r. utrzymał w mocy swą decyzję, wydaną jako organ podatkowy I instancji. W uzasadnieniu organ powtórzył argumentację zawartą w decyzji poprzedzającej. Ta decyzja także zawierała pouczenie o możliwości odwołania się do tegoż Dyrektora Izby Skarbowej. Następnie dokonane zostało z urzędu sprostowanie (decyzja z 28.07.2005 r.) w wyniku, którego strona została pouczona jednak o możliwości wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.