Wyrok NSA z dnia 13 marca 2007 r., sygn. II FSK 380/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia WSA (del.) Małgorzata Długosz - Szyjko (spr.), Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Janiny i Henryka J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 25 października 2005 r. sygn. akt I SA/Gl 126/05 w sprawie ze skargi Janiny i Henryka J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 19 listopada 2004 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Janiny i Henryka J. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 25 października 2005 r. I SA/Gl 126/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpatrzeniu skargi Janiny i Henryka J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z 19 listopada 2004 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r., oddalił skargę.

Z ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego wynikało, że Janina J. w dniu 1 lipca 1999 r. zawarła na czas określony 6 miesięcy umowę renty z córką Agnieszką M., w której zobowiązała się do przekazania na jej rzecz kwoty 2.077 zł. w dwóch ratach płatnych 15 lipca 1999 r. i 15 grudnia 1999 r. Renta została przekazana w kwotach i terminach wynikających z umowy, a rentobiorczyni przeznaczyła ją na leczenie niepełnoletniego syna Kamila, będącego dzieckiem autystycznym. W dniu 1 listopada 1999 r. podatniczka zawarła umowę renty z Mariuszem J., na okres 2 miesięcy, w której zobowiązała się do przekazania renty w wysokości 50.000 zł w dwóch ratach - 1 i 16 grudnia 1999 r. Renta została przeznaczona na leczenie żony Mariusza J. - Anny J. i jego niepełnoletniej córki - Magdaleny J.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. zakwestionował zasadność odliczenia od dochodu kwot wydatków z tytułu umów rent i decyzją z dnia 5 sierpnia 2004 r. określił Janinie i Henrykowi J. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. w wysokości 19.872,70 zł. Organ podatkowy pierwszej instancji, oceniając przedmiotowe umowy uznał, że nie były one umowami renty, bowiem nie spełniały warunków określonych przepisami art. 903 i następnych Kodeksu cywilnego. Stanowisko swoje oparł na tych zapisach umów, które określały ogólną kwotę świadczeń oraz fakcie ich zawarcia na z góry ustalone okresy tj. 6 miesięcy i 2 miesiące. Organ podatkowy, wskazał, że umowa renty musi zawierać zobowiązanie jednej strony względem drugiej do określonych świadczeń okresowych, mieć przyczynę, nie może być natomiast umową fikcyjną i zmierzać tylko do obniżenia podatku. W jego opinii, zakwestionowane umowy nie nosiły znamion okresowości oraz nie zawierały celu przysporzenia - nie były zatem - wbrew użytej nazwy - umowami renty, a umowami darowizny, wobec czego podatniczka niezasadnie kwoty z nich wynikające odliczyła od podstawy opodatkowania.