Wyrok NSA z dnia 5 października 2006 r., sygn. II FSK 1190/05

1) Formułując zarzut naruszenia przepisów postępowania wskazano przepisy Ordynacji podatkowej, których Sąd pierwszej instancji nie stosował i nie mógł w postępowaniu sądowoadministracyjnym stosować - zarzut ten jest oczywiście bezzasadny.
2) Zarzut naruszenia prawa materialnego można formułować wówczas, gdy w ocenie skarżącego stan faktyczny został ustalony w sposób niewadliwy. Jeżeli natomiast skarżący uważa, że ustalenia faktyczne były błędne, a taki pogląd wynika z treści skargi kasacyjnej, zarzut naruszenia prawa materialnego jest co najmniej przedwczesny.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 maja 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Stanisława K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 20 lipca 2004 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż organy podatkowe zasadnie odmówiły Stanisławowi K. - właścicielowi firmy remontowo-budowlano-wykończeniowej "F." zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków, które zostały zaewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów na podstawie faktur wystawionych przez podmiot nieistniejący, jak też przez podmiot istniejący ale niedokonujący transakcji z firmą, podatnika w 1998 r. Sąd podniósł, iż z powyższymi ustaleniami podatnik nie polemizuje, a podkreślił jedynie w skardze, że zebrany przez organy podatkowe materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie podatnikowi winy w zaksięgowaniu kwestionowanych faktur oraz że wadliwość tychże dowodów księgowych nie wyklucza faktu, że koszty objęte tymi fakturami zostały poniesione. Sąd wyjaśnił, iż organy podatkowe mają, obowiązek kontroli zgodności zawartych w dowodach zapisów ze stanem faktycznym, a więc od badania czy podmiot zdarzenia gospodarczego, którego dowód księgowy dotyczy jest podmiotem istniejącym w sferze stosunków gospodarczych. Sąd podniósł, iż element winy w postępowaniu podatkowym nie jest istotny, oraz że postępowanie karne oraz postępowanie podatkowe toczące się równolegle w stosunku do tej samej oceny stanowią dwa odrębne postępowania prowadzone przed dwoma niezależnymi organami, w oparciu o różne podstawy materialnoprawne.