Wyrok NSA z dnia 28 marca 2006 r., sygn. FSK 2023/04

Zasadnicze znaczenie dla sposobu wyliczenia możliwego zużycia paliwa przez Aptekę miały bowiem ustalenia i dowody w postaci dokumentów zebranych w toku czynności sprawdzających (wymienione szczegółowo w wyroku Sądu I instancji). Zeznania świadków potwierdzały jedynie dane zawarte w dokumentach zgromadzonych podczas czynności sprawdzających. Słusznie zatem konkludował Sąd, iż w tej sytuacji zeznania pozostałych świadków odnośnie ewentualnego ustalenia czyim transportem były odbierane z Apteki lub dostarczane do Apteki leki, pozostają bez wpływu na wyliczenie wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów poniesionych na zakup paliwa. Sąd Kasacyjny w niniejszym składzie nie podzielił tym samym prezentowanego w skardze kasacyjnej poglądu, zgodnie z którym podstawę wznowienia postępowania stanowi nieuczestniczenie strony w jakiejkolwiek czynności postępowania bez względu na jej wpływ na treść rozstrzygnięcia. Wreszcie zauważyć należy, że skarżąca została prawidłowo zawiadomiona o wszczęciu postępowania kontrolnego, pouczona o prawach i obowiązkach kontrolowanego, była powiadamiana o terminach czynności kontrolnych, zapoznana z treścią kwestionowanych dokumentów i miała możliwość wypowiedzenia się co do zgromadzonego materiału dowodowego.

Wyrokiem z dnia 18.05.2004 r. sygn. SA/Rz 1744/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę Józefy Ś na decyzję Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 08.07.2002 r. utrzymującej w mocy decyzję Urzędu Kontroli Skarbowej w Rzeszowie, w przedmiocie podatku od towarów i usług od stycznia 1999 r. do stycznia 2000 r. W uzasadnieniu do tego wyroku w pierwszej kolejności przybliżono przebieg postępowania przed organami podatkowymi. W tych ramach wskazano, że w wyniku kontroli przeprowadzonej w aptece "V " należącej do Józefy Ś ujawniono szereg nieprawidłowości powodujących wyłączenie z kosztów uzyskania przychodu wskazanych wydatków zgodnie z art. 22 ust 1 ustawy z 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (DZ. U. nr 90, poz. 416 ze zm., zwana dalej "u.p.d.o.f."). Skutkiem powyższego na podstawie art. 25 ust 1 pkt 3 ustawy z 08.01.1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 11, poz. 50 ze zm., zwana dalej "ustawa o VAT") odmówiono podatniczce prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących zakup zakwestionowanych wydatków. Wyjaśniono, że zgodnie z rzeczonym przepisem obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, którymi rozporządzono w sposób nie pozwalających na zaliczenie poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Zakwestionowane wydatki dotyczyły: opłat z tytułu roamingu międzynarodowego w miesiącach od stycznia do maja 1999 r. ; dokonane ustalenia w protokołach sprawdzających u dostawców i odbiorców leków świadczyły, iż podatniczka nie podejmowała żadnych czynności dotyczących kontrahentów zagranicznych,; opłat z tytułu leasingu, zakupu paliwa i wyposażenia, przeglądów i remontu samochodu marki Fiat Cinquecento, który nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej w badanym okresie i jak ustalono faktury dokumentujące powyższe usługi odbierał pan Marcin Ś czyli osoba niezwiązana w żaden sposób z przedsiębiorstwem podatniczki (apteką),; opłat za zawyżony zakup paliwa do leasingowanego samochodu marki Mitsubishi Carisma, które ustalono w oparciu o dokumentację źródłową, np. ewidencja zakupu paliwa, umowa "easingu oraz o czynności sprawdzające,; kosztów pobytu w B w okresie 3-6 kwietnia 1999 r., gdyż nie istniał związek między tym wyjazdem a prowadzoną działalnością gospodarczą,; szeregu opłat za różne przedmioty również niezasadnie powiązane z wykonywaną działalnością gospodarczą, np. pokrowiec na garnitur, statyw, sprzęt żeglarski. W odwołaniu od decyzji organu I instancji podatniczka dowodziła, że zakwestionowane wydatki były ponoszone w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą a przez to ekonomicznie uzasadnione. Ponadto podniesiono, że organ podatkowy nie zawiadomił skarżącej o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków, co stanowiło naruszenie art. 190 1 i 2 ustawy z 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 137, poz. 926 ze zm., zwana dalej "Ordynacja podatkowa").