Wyrok NSA z dnia 12 padziernika 2006 r., sygn. II OSK 1013/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Ryms /spr./, Sędziowie NSA Jacek Chlebny, Janina Kosowska, Protokolant Elżbieta Maik, po rozpoznaniu w dniu 12 października 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rzecznika Praw Obywatelskich od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. z dnia 15 marca 2006 r. sygn. akt II SA/Go 754/05 w sprawie ze skargi T. M. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] kwietnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 15 marca 2006 r. oddalił skargę T. M. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] kwietnia 2005 r. w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2005 r., po rozpatrzeniu wniosku T. M. o ponowne rozpoznanie sprawy, Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] marca 2005 r. odmawiającą skarżącemu przyznania świadczenia pieniężnego przysługującego osobom deportowanym do pracy przymusowej. Organ wskazał, że represją jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w granicach sprzed 1 września 1939 r., na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945 r. (art. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich; Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm., zwanej dalej ustawą o świadczeniu pieniężnym). Natomiast represje wobec skarżącego trwały 3 miesiące i 25 dni, a więc krócej niż minimalny okres 6 miesięcy.