Wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn. II OSK 477/05

1. Przepis art. 47g ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody /Dz.U. 2001 nr 99 poz. 1079 ze zm./ odnosi się wyłącznie do takich drzew, które zostały posadzone już po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przewidującego takie zagospodarowanie danego terenu, które wyklucza ich pozostawienie w razie zrealizowania postanowień planu. Potwierdzeniem takiej wykładni tego przepisu jest późniejsza regulacja zawarta w art. 86 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody /Dz.U. nr 92 poz. 880 ze zm./, którą objęto drzewa posadzone a także wyrosłe na terenie objętym planem nie przewidującym możliwości ich pozostawienia, ale dopiero po uchwaleniu planu. Dotyczy to takich sytuacji, kiedy właściciel terenu tymczasowo zagospodarowuje go zielenią do czasu realizacji inwestycji. Nie można natomiast zastosować rozszerzającej wykładni art. 47g ust. 1 pkt 8 obejmując nią drzew rosnących na danym terenie przed uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, bowiem byłaby ona sprzeczna z jedną z podstawowych zasad konstytucyjnych, a to zasadą ochrony środowiska, określoną w art. 5 Konstytucji RP, zgodnie z którą Rzeczpospolita Polska zapewnia ochronę środowiska.