Wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2006 r., sygn. II FSK 949/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zirk - Sadowski, Sędziowie NSA Jerzy Rypina (spr.), Jan Grzęda, Protokolant Tomasz Grzybowski, po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa Budowlanego "D." S.A. w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 3 marca 2005 r., sygn. akt I SA/Gl 665/04 w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa Budowlanego "D." S.A. w K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 29 marca 2004 r., (...) w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Przedsiębiorstwa Budowlanego "D." S.A. w K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 1.800 /słownie: tysiąc osiemset/ zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

II FSK 949/05

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 marca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę "D." - Przedsiębiorstwa Budowlanego S.A. w K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 29 marca 2004 r. w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, że brak jest podstaw do stawiania zarzutu przez skarżącą Spółkę o błędnej wycenie wartości przedmiotowej nieruchomości. Uznać bowiem należy, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadnia pogląd organów podatkowych o prawidłowo przeprowadzonym dowodzie z opinii biegłego i rzetelności sporządzonego przez niego operatu szacunkowego.

Sąd wyjaśnił, iż zgodnie z art. 191 Ordynacji podatkowej organ podatkowy ocenia na podstawie zebranego materiału dowodowego czy dana okoliczność została udowodniona. Przepisem tym wyrażono więc funkcjonowanie w ramach postępowania podatkowego tzw. zasady swobodnej oceny dowodów. Polega ona na tym, że organ podatkowy nie jest związany żadnymi regułami dowodowymi, a rozstrzyga sprawę na podstawie przekonania opartego na swobodnym uznaniu niektórych dowodów za wiarygodne, innych natomiast za niewiarygodne. Ocena ta powinna być jednak zgodna z wymogami wiedzy, doświadczenia i logiki. Ponadto przy ocenie czy dana okoliczność jest udowodniona konkretnym dowodem należy brać pod uwagę, czy strona miała możliwość wypowiedzenia się odnośnie tego dowodu /art. 192 Ordynacji podatkowej/. Oznacza to, że organ podatkowy powinien swoją ocenę dokonać w oparciu o całość zebranego i ujawnionego w stosunku do strony materiału dowodowego. Kontrola tej oceny, sformułowanej następnie w postaci uzasadnienia decyzji, polega na sprawdzeniu czy organ podatkowy ustosunkował się w swojej ocenie do całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, czy uczynił to wyczerpująco, czy dokonał rozpatrzenia dowodów w ich wzajemnej korelacji i spójności z uwzględnieniem zasad logiki i doświadczenia życiowego.