Wyrok NSA z dnia 24 lutego 2005 r., sygn. OSK 1180/04

Sam fakt wystąpienia u określonej osoby choroby wymienionej w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ nie przesądza, iż mamy do czynienia z przesłanką pozwalającą na uznanie tej choroby za zawodową. Według utrwalonego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego dla stwierdzenia choroby zawodowej konieczne jest wystąpienie takich przesłanek, jak: ustalenie u określonej osoby schorzenia zakwalifikowanego jako choroba zawodowa, pracy w warunkach narażenia na działanie czynnika szkodliwego i związku przyczynowego pomiędzy pracą w takich warunkach a schorzeniem.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Mariana M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 kwietnia 2004 r., 3/II SA/Łd 816/03 w sprawie ze skargi Mariana M. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Łodzi z dnia 26 maja 2003 r. (...) w przedmiocie choroby zawodowej - oddala skargę kasacyjną; (...).

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2004 r. 3/II SA/Łd 816/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Mariana M. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia 26 maja 2003 r. w przedmiocie choroby zawodowej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił przebieg postępowania administracyjnego w sprawie podnosząc, iż decyzją z dnia 5 września 2000 r. Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. stwierdził brak podstaw do uznania u Mariana M. choroby zawodowej.

W uzasadnieniu stwierdzono, iż zgodnie z par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych za chorobę zawodową uważa się chorobę określoną w załączniku do rozporządzenia, jeżeli była spowodowana wykonywaniem zatrudnienia w warunkach narażających na jej powstanie.

Dochodzenie epidemiologiczne wykazało, iż podczas wykonywania obowiązków zawodowych Marian M. nie wykonywał ruchów monotypowych, powtarzalnych w długich przedziałach czasowych i nadmiernie obciążających stawy łokciowe. Nie ma zatem podstaw do stwierdzenia, że choroby układu ruchu są następstwem wykonywania pracy zawodowej.