Wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2005 r., sygn. II GSK 27/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Bała, Sędziowie NSA Janusz Drachal (spr.), Andrzej Kuba, Protokolant Tomasz Filipowicz, po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej G. L. S. P. Sp. z o.o. z siedzibą w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 sierpnia 2004 r. sygn. akt 6 II SA 1301/03 w sprawie ze skargi S. P. Sp. z o.o. w G. na decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty z dnia [...] lutego 2003 r. Nr [...] w przedmiocie nakazu zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług pocztowych o charakterze powszechnym 1) oddala skargę kasacyjną 2) odstępuje od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2004 r. - sygn. akt 6 II SA 1301/03 po rozpoznaniu sprawy ze skargi S. P. Sp. z o.o. z siedzibą w G. (działającej obecnie pod firmą G. L. S. P. sp. z o.o.) na decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty z dnia [...] lutego 2003 r. Nr [...], w przedmiocie nakazu zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług pocztowych o charakterze powszechnym - oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty (zwany dalej również: Prezesem URTiP) decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2002 r. stwierdził prowadzenie przez skarżącą spółkę S. P. Sp. z o.o. z siedzibą w G. - Filia w L. działalności w dziedzinie poczty polegającej na wykonywaniu usług pocztowych o charakterze powszechnym w zakresie przyjmowania przewozu i doręczania na terenie kraju przesyłek listowych o masie do 2000 g zastrzeżonych wyłącznie dla Poczty Polskiej i nakazał Spółce zaniechanie tego rodzaju działalności.

Pismem z dnia [...] grudnia 2002 r. skarżąca Spółka wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy przez Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty. Spółka zarzuciła rażące naruszenie prawa poprzez błędną wykładnię przepisu art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 23 listopada 1990 r. o łączności (Dz. U. z 1995 r., Nr 117, poz. 564 ze zm.) uznając, że organ dokonał jej w sposób autonomiczny i w oderwaniu od pozostałych przepisów ustawy o łączności. Podkreśliła również, że związana jest stałymi umowami o współpracy z określonymi klientami stanowiącymi zamknięty, ograniczony i zindywidualizowany krąg osób.