Wyrok NSA z dnia 9 wrzenia 2005 r., sygn. I FSK 79/05

Do definiowania określonych czynności jako robót budowlano-montażowych oraz remontów związanych z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą nie jest konieczne odwoływanie się do klasyfikacji statystycznych.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek, Sędziowie NSA Ryszard Pęk ( spr.), Janusz Zubrzycki, Protokolant Agnieszka Szarc vel Szic, po rozpoznaniu w dniu 9 września 2005 r. na rozprawie w Wydziale I Izby Finansowej skargi kasacyjnej Marzeny S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt I SA/Ol 157/04 w sprawie ze skargi Marzeny S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 26 marca 2004 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od kwietnia do grudnia 2000 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w O. na rzecz Marzeny S. kwotę 1.487 zł /słownie: jeden tysiąc czterysta osiemdziesiąt siedem złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę Marzeny S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 26 marca 2004 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od kwietnia do grudnia 2000 r. W uzasadnieniu wyroku Sąd wyjaśnił, że w wyniku przeprowadzonego postępowania kontrolnego organ podatkowy I instancji ustalił między innymi, iż strona skarżąca, w miesiącach od lutego do grudnia 2000 r., zaniżyła podatek należny poprzez zastosowanie do sprzedaży mebli /szaf wnękowych i trwałych zabudów wnęk i ścian/ stawki 7%, wynikającej z art. 51 ust. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, zwanej dalej w skrócie "ustawą o VAT", zamiast 22% przewidzianej w art. 18 ust. 1 tej ustawy. Na fakturach VAT strona skarżąca, jako przedmiot sprzedaży, określała "elementy drzwi przesuwanych, stała zabudowa SWW 0625". Po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez skarżącą Dyrektor Izby Skarbowej w O. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu tej decyzji organ odwoławczy podkreślił, że kwestią sporną w niniejszej sprawie było między innymi określenie przedmiotu sprzedaży dokonywanej przez stronę skarżącą, gdyż od tego zależało ustalenie właściwej stawki podatku od towarów i usług. W oparciu o zeznania świadków, opinie Urzędu Statystycznego w O. z dnia 25 lipca 2005 r. oraz Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 19 sierpnia 2000 r., a także Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Ł. z dnia 10 września 2003 r., wyjaśnił, że skarżąca dokonywała sprzedaży mebli /towaru/ i wobec tego prawidłowe było zastosowanie stawki podatkowej w wysokości 22%. Organ odwoławczy podkreślił, że z opinii tych wynikało, że jeżeli drzwi nie występują samodzielnie w obrocie towarowym, a stanowią trwałą zabudowę wnęk łączoną na stałe z podłożem i wykonaną z materiałów drewnopochodnych na metalowych prowadnicach, po dokonaniu pomiaru u klienta, wykonaniu projektu zabudowy i wykonaniu elementów zabudowy u producenta przez ten sam zakład, to odpowiednie jest grupowanie SWW 1741-17 "Meble mieszkaniowe z drewna, materiałów drewnopochodnych oraz z częściowym zastosowaniem innych materiałów pojedynczo do wbudowania" i że w tym ugrupowaniu mieściła się także zabudowa wnęk poprzez instalację szafy wnękowej składającej się ze ścian bocznych, dzielących półek i koszy oraz drzwi przesuwanych - montowanych na stałe przez ich producenta, wykonanych pod konkretny wymiar z drewna lub materiałów drewnopochodnych. Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej - w odpowiedzi na zarzuty zawarte w odwołaniu - zaznaczył, że organ podatkowy I instancji nie kwestionował stawki w wysokości 7% w przypadkach sprzedaży drzwi przesuwanych bez montażu, drzwi stanowiących zamknięcie pomieszczeń, jak również ruchomych ścianek dzielących pomieszczenia. Wyjaśnił ponadto, że zarzuty pełnomocnika strony skarżącej, dotyczące udzielania przez organy podatkowe rozbieżnych interpretacji, w kwestii klasyfikacji spornych wyrobów, nie znajdowały potwierdzenia w zebranych materiałach.