Wyrok NSA z dnia 19 sierpnia 2004 r., sygn. OSK 378/04

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Ryms, , Sędziowie NSA Elżbieta Stebnicka (spr.), Zbigniew Rausz, Protokolant Agnieszka Majewska, po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej G. K. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 listopada 2003 r. sygn. akt V SA 318/03 w sprawie ze skargi H. M. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2002 r. Nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania administracyjnego 1. oddala skargę kasacyjną 2. przyznaje adwokatowi K. K. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych, którą należy wypłacić ze środków Skarbu Państwa (Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie)

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 listopada 2003 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. M. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2002 r. utrzymującą w mocy decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] października 2002 r., którą to decyzją Wojewoda Lubelski odmówił wznowienia postępowania zakończonego decyzją tegoż Wojewody z dnia [...] września 2002 r. dotyczącą odmowy anulowania czynności materialno-technicznej zameldowania G. Ż.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że podstawą wznowienia postępowania zakończonego decyzją Wojewody Lubelskiego był art. 145 § 1 pkt 1 kpa. W myśl tego przepisu wznawia się postępowanie, jeżeli dowody na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności okazały się fałszywe. Żądanie wznowienia na tej podstawie może nastąpić przy spełnieniu dwóch warunków - 1) musie mieć miejsce wystąpienie sfałszowania dowodu, 2) sfałszowanie dowodu musi być stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu. Zdaniem Sądu przesłanki te nie zostały spełnione, gdyż w postępowaniu dowodowym dotyczącym zameldowania G. Ż. nie wystąpił fałszywy dowód. Za taki dowód nie może być uznane postanowienie Sądu Rejonowego w Janowie Lubelskim z dnia 3 maja 1986 r. sygn. akt I Ns 227/86, gdyż na skutek wznowienia postępowania zakończonego tym postanowieniem wydane zostało przez Sąd postanowienie z dnia 11 września 1997 r. sygn. akt I Ns 388/97, które inaczej rozstrzyga kwestię nabycia spadku po J. B. Postanowienie to zatem nie może być kwalifikowane jako wystąpienie w sprawie fałszywego dowodu w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 kpa. Sąd podkreślił, że organy administracji w swoich decyzjach powołały się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 czerwca 2000 r. sygn. akt II SA/Lu 488/99, w którym Sąd wskazał, że matka G. Ż. spełniała przesłanki zameldowania powołując już treść nowego postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 11 września 1997 r., co czyni chybiony zarzut użycia przez organy administracji "wadliwego i wycofanego z obiegu prawnego dokumentu" - postanowienia Sądu z dnia 3 maja 1986 r. Nie ma znaczenia dla oceny zgodności z prawem, czynności materialno-technicznej zameldowania osoby, na pobyt stały, uprawnienie G. Ż. i jego matki do przebywania w lokalu, gdyż Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 27 maja 2002 r. sygn. akt K 20/01 (Dz. U. z 2002 r. Nr 78, poz. 716) orzekł, że art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych przewidujący obowiązek przedstawienia przy zameldowaniu potwierdzenia uprawnienia do przebywania w lokalu, jest niezgodny z art. 52 ust. 1 i art. 83 w zw. z art. 2 Konstytucji RP. W świetle tego wyroku przesłanką wystarczającą do zameldowania osoby na pobyt stały lub czasowy jest przebywanie osoby w określonej miejscowości pod tym samym adresem dłużej niż trzy doby (art. 10 ust. 1 ustawy). G. Ż. zamieszkiwał w spornym lokalu w dacie zameldowania.