Wyrok NSA z dnia 26 sierpnia 2004 r., sygn. OSK 416/04

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Ryms, , Sędziowie NSA Elżbieta Stebnicka, Zbigniew Rausz (spr.), Protokolant Agnieszka Majewska, po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Spółdzielni Mieszkaniowej "W." w W. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 listopada 2003 r. sygn. akt II SAB 200/03 w sprawie ze skargi Ludwika P. na bezczynność Spółdzielni Mieszkaniowej "W." w W. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 14 listopada 2003 r. II SAB 200/03 zobowiązał Spółdzielnię Mieszkaniową "W." do udzielenia odpowiedzi na wniosek Ludwika P. z 30 grudnia 2002 r. w terminie siedmiu dni od zwrotu akt sprawy.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, że Ludwik P. złożył w dniu 30 grudnia 2002 r. pismo do Spółdzielni Mieszkaniowej "W." żądając udostępnienia informacji dotyczącej pobrania przez administrację osiedla od członków spółdzielni budynku przy ulicy Bolkowska 6 kwoty łącznej za podgrzanie ciepłej wody oraz centralnego ogrzewania za sezony 1999-2002 i udostępnienia na ten temat wysokości kwot zapłaconych SPEC za ciepło w ww. okresie.

W dniu 10 lipca 2003 r. złożył skargę do NSA wnosząc o zobowiązanie Spółdzielni do udzielenia odpowiedzi.

Spółdzielnia w odpowiedzi na skargę zakwestionowała objęcie jej obowiązkiem informacyjnym z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wskazała, że reprezentuje jedynie prywatne interesy swoich członków. Nie gromadzi też informacji publicznych. Wszelkie prawa i obowiązki reguluje ustawa z 16.09.1982 r. - Prawo spółdzielcze oraz ustawa z 15.12.2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi.

Sąd podkreślił, że ustawodawca konstytucyjny formułując w art. 61 Konstytucji RP zasadę "prawa do informacji" wyznaczył tym samym podstawowe zasady jego wykładni. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom i jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zwężaniu obowiązku informacyjnego.