Wyrok NSA z dnia 11 maja 2004 r., sygn. GSK 88/04

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Maria Myślińska Sędziowie NSA - Jerzy Chromicki - Jan Bała (spr.) Protokolant - Eliza Skibińska po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2004 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w Katowicach od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 27 października 2003 r. sygn. akt I SA/Ka 2156/02 w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Cieszynie z dnia 30 lipca 2002 r. Nr [...] w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe w części dotyczącej stawki celnej i określenia kwoty wynikającej z długu celnego 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach; 2) zasądza od M. M. na rzecz Dyrektora Izby Celnej w Katowicach 1.385 (tysiąc trzysta osiemdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. U Z A S A D N I E N I E Dyrektor Urzędu Celnego w Cieszynie w dniu 30 września 1999 r. objął procedurą dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym przywiezione przez M. M. surowe orzechy laskowe bez łupin zaklasyfikowane do kodu PCN Taryfy celnej 0802 22 00 0. Importer zadeklarował czeskie pochodzenie towaru i obniżoną stawkę celną w wysokości 0% wartości celnej towaru, zgodnie z dokumentem SAD nr [...]. Jako dowód pochodzenia towaru z Czech, wymagany dla zastosowania obniżonej stawki celnej, załączono świadectwo przywozowe EUR.1 Nr [...] z dnia 29 września 1999 r. Polskie władze celne pismem z dnia 27 lipca 2000 r. zwróciły się do czeskich władz celnych, jako kraju eksportu, o sprawdzenie i ustalenie kraju pochodzenia przedmiotowego towaru. Czeskie władze celne w piśmie z dnia 22 lutego 2001 r. poinformowały, że przedmiotowe orzechy laskowe nie posiadają preferencyjnego czeskiego pochodzenia, a tylko tureckie, w związku z czym świadectwo EUR.1 Nr OP 1364101 wystawiane zostało nielegalnie. Wobec czego Dyrektor Urzędu Celnego w Cieszynie postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2001 r. wszczął postępowanie w sprawie, a następnie decyzją z dnia 8 stycznia 2002 r. nr [...] uznał zgłoszenie celne SAD z dnia 30 września 1999 r. za nieprawidłowe w części dotyczącej stawki celnej oraz wyliczonego długu celnego i określił kwotę wynikającą z długu celnego. Wobec wniesionego przez Stronę odwołania - Dyrektor Izby Celnej w Cieszynie decyzją z dnia 30 lipca 2002 r. nr [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Uzasadniając swe stanowisko, Dyrektor Izby Celnej w Cieszynie powołał się w szczególności na postanowienia art. 32 ust. 3 Protokołu 7 do Środkowoeuropejskiej Umowy o Wolnym Handlu (CEFTA), wprowadzonego Protokołem dodatkowym nr 4 (załącznik do Dz.U. z 1996 r. Nr 158, poz. 809), zwany dalej Protokołem 7 do Umowy CEFTA, który przewiduje, że weryfikacja dowodu pochodzenia towaru może być przeprowadzona wyłącznie przez upoważnione do tego władze celne kraju eksportu. Zdaniem Prezesa GUC wynik tej weryfikacji jest wiążący dla władz celnych kraju importu. Czeskie władze celne przeprowadziły stosowne dochodzenie, w wyniku którego ustaliły, że przedmiotowe orzechy laskowe zostały zakupione przez czeską firmę w Turcji lub Grecji. Na terenie Czech były jedynie magazynowane i nie zostały poddane żadnemu przetworzeniu lub obróbce. Wobec czego w piśmie z dnia 22 lutego 2001 r. poinformowały, że przedłożone przez polskiego importera świadectwa przewozowe EUR.1 zostały wystawione nielegalnie i bezpodstawnie, ponieważ objęte nimi towary nie posiadają czeskiego, preferencyjnego pochodzenia. Decyzję Dyrektora Izby Celnej w Cieszynie z dnia 30 lipca 2002 r. zaskarżył, do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach, M. M., wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w Cieszynie - wobec ich niezgodności z prawem. Skarżący w szczególności podniósł, że organy celne wadliwie ustaliły, że przedmiotowe orzechy laskowe nie pochodzą z Czech, ponieważ o czeskim pochodzeniu towaru świadczy zarówno dokument EUR.1, jak i faktura oraz list przewozowy, a także protokół kontroli jakości zdrowotnej i świadectwo jakości towaru. Skarżący zarzucił również organowi celnemu II instancji, że nie doręczono decyzji ustanowionemu przez niego pełnomocnikowi oraz wskazał, że skoro towar do odprawy celnej zgłosiła agencja celna, to jest ona dłużnikiem i rozstrzygnięcie sprawy bez jej udziału powoduje, że może ona wystąpić w każdej chwili z wnioskiem o wznowienie postępowania. Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach wyrokiem z dnia 27 października 2003 r. sygn. akt I SA/Ka 2156/02 - uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził na rzecz strony skarżącej zwrot kosztów sądowych. Sąd stwierdził, że skarga jest tylko częściowo zasadna. W szczególności Sąd stwierdził, że w całości chybiony jest zarzut dotyczący zakwestionowania przez organy celne prawidłowości udokumentowania przez skarżącego pochodzenia importowanego towaru z terenu Republiki Czeskiej, co miało uzasadniać zastosowanie wobec tego towaru preferencyjnej zerowej stawki celnej. Sąd w pełni podzielił wywód prawny zawarty w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Sąd stwierdził, że zgodnie z art. 32 Protokołu 7 do Umowy CEFTA władze celne uprawnione są do wystąpienia z wnioskiem o weryfikację dokumentów wymienionych w art. 83 § 3 Kodeksu celnego, tak aby możliwe było wyraźne ustalenie, czy kwestionowane dokumenty są autentyczne, a sprowadzane towary można uznać za pochodzące z kraju członkowskiego CEFTA oraz, czy spełniają inne wymogi tego Protokołu. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie wynik weryfikacji spełnia wszelkie wymogi Protokołu 7 do Umowy CEFTA, ponieważ w pełni umożliwia on wyraźne ustalenie, że dokumenty EUR.1 nie są autentyczne oraz, że będących przedmiotem importu orzechów laskowych nie można uznać za pochodzące z Republiki Czeskiej. Czeskie organy celne dokładnie wskazały jakimi metodami przeprowadziły weryfikację oraz dokonały analizy łańcucha transakcji, jaki prowadził od importera orzechów laskowych z Turcji do czeskiego kontrahenta tych orzechów. W ocenie Sądu, z zebranego materiału jednoznacznie wynika, że otrzymany wynik weryfikacji spełniał wszelkie wymogi Protokołu 7 do Umowy CEFTA i wynik ten wiązał polskie organy celne. Z powyższego wynika też, że świadectwo EUR.1, przedstawione przy odprawie celnej, było wystawione nielegalnie. Zdaniem Sądu, powyższe stwierdzenie, przy uwzględnieniu treści art. 13 i 16 Protokołu 7 do Umowy CEFTA, w powiązaniu z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej (Dz.U. z dnia 23 grudnia 1998 r. Nr 158, poz. 1036), prowadzi do oczywistego wniosku, że dla rozstrzygnięcia o pochodzeniu towaru w postaci orzechów laskowych, uzasadniającym stosowanie obniżonej stawki celnej, nie mają żadnego prawnego znaczenia dokumenty, na które powołuje się strona skarżąca. W reasumpcji Sąd stwierdził, że przedstawiony stan faktyczny, oceniony na tle obowiązującego, w dacie wydania zaskarżonej decyzji, stanu prawnego, nie dostarczył podstaw do uznania, że sprowadzony przez skarżącego towar w preferencyjnej stawce celnej pochodził z Republiki Czeskiej. Następnie Sąd odniósł się do kwestii związanych z reprezentacją skarżącego w toku postępowania celnego oraz z udziałem w tym postępowaniu innego jeszcze podmiotu, a to Agencji Celnej "[...]", której skarżący udzielił w dniu 07.08.1999 r. upoważnienia do działania w formie przedstawicielstwa bezpośredniego (k. 10 akt adm.). Sąd stanął na stanowisku, że ustanowiony przez skarżącego w dniu 10 maja 2001 r. pełnomocnik J. Chuderski mógł występować w tym charakterze w toku postępowania toczącego się w II instancji przed Prezesem GUC, natomiast nie mógł występować w tym charakterze przed organem celnym I instancji i dlatego organ administracji celnej miał obowiązek doręczenia tej decyzji umocowanej do działania w imieniu skarżącego Agencji Celnej. Sąd powołał się przy tym na pogląd wyrażony w wyroku NSA z dnia 5.10.1999 r. sygn. V SA 1115/99. Odnosząc się do udziału w postępowaniu celnym w charakterze strony Agencji Celnej "[...]", Sąd uznał, podzielając stanowisko wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lutego 2002 r. sygn. akt V SA 1832/01, że zgodnie z art. 209 § 3 Kodeksu celnego dłużnikiem jest przede wszystkim podmiot zgłaszający towar do odprawy. Zdaniem Sądu nie ma przy tym znaczenia, czy podmiot ten występuje w roli pełnomocnika bezpośredniego, czy pośredniego, ponieważ agencja celna może być dłużnikiem w obu sytuacjach. Rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu administracyjnym bez udziału agencji celnej powoduje, że może ona wystąpić o wznowienie postępowania. Wobec tego Sąd potraktował tę sytuację jako uchybienie art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.), czyli jako naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego i wskazując na tę podstawę, a także na naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 22 ust. 2 pkt 3 wyżej powołanej ustawy o NSA), orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji. Od wyroku Sądu z dnia 27 października 2003 r. wniesiona została skarga kasacyjna przez Dyrektora Izby Celnej w Katowicach, sporządzona przez radcę prawnego. Wnoszący kasację zarzucił wyrokowi naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 3 § 1 pkt 23, art. 209 § 3 i art. 253 § 1 i 2 pkt 1 Kodeksu celnego, przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie tych przepisów (art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. Nr 153, poz. 1270) i na tej podstawie wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi, bądź o jego uchylenie oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez właściwy Wojewódzki Sąd Administracyjny, a także wniósł o orzeczenie o kosztach sądowych w postępowaniu kasacyjnym. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący podniósł, że Sąd w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 października 2003 r., rozważając pojęcie "dłużnika", pominął zarówno specyficzne uregulowanie przedstawicielstwa w postępowaniu celnym przed organem I instancji (art. 253 § 1 i 2 Kodeksu celnego), jak i zakres upoważnienia udzielonego agencji celnej. Skarżący wskazał, że art. 253 § 1 Kodeksu celnego dokonał rozszerzenia tradycyjnego pojęcia przedstawicielstwa i wprowadził przedstawicielstwo bezpośrednie, tj. działanie w imieniu i na rzecz reprezentowanego oraz przedstawicielstwo pośrednie, tj. działanie we własnym imieniu lecz na rzecz innej osoby, odróżniane od pojęcia przedstawicielstwa w ujęciu tradycyjnym. Na gruncie Kodeksu celnego przedstawicielstwo obejmuje wszystkich działających w cudzym imieniu i na cudzy rachunek, a więc zarówno przedstawicieli ustawowych, jak i pełnomocników, a także dodatkową kategorię przedstawicielstwa pośredniego, która tradycyjnie nie jest zaliczana do przedstawicielstwa. Zakres odpowiedzialności przedstawiciela pośredniego jest szerszy, gdyż działa on na rzecz mocodawcy, ale we własnym imieniu. W konsekwencji przedstawiciel pośredni jest jednocześnie zgłaszającym. Tym samym, w przypadku przedstawicielstwa pośredniego, o którym mowa w art. 253 § 1 pkt 2 Kodeksu celnego, dłużnikiem jest również osoba, na rzecz której składane jest zgłoszenie celne (art. 209 § 3 Kodeksu celnego). Nie ma potrzeby takiej regulacji w odniesieniu do przedstawicielstwa bezpośredniego, ponieważ działa on w imieniu, jak i na rzecz osoby reprezentowanej. Brak takiego uregulowania w stosunku do przedstawicielstwa pośredniego mógłby spowodować sytuację, że powstanie długu celnego nie obciążałoby osoby, na rzecz której składane jest zgłoszenie celne. Zdaniem skarżącego dłużnikiem jest zawsze osoba, na rzecz której składane jest zgłoszenie celne. Natomiast agencja celna jest dłużnikiem tylko w sytuacji, gdy występuje w roli przedstawiciela pośredniego. Skarżący wskazał, że zgodnie z definicją zawartą w art. 3 § 1 pkt 23 Kodeksu celnego zgłaszający to osoba, która dokonuje zgłoszenia celnego we własnym imieniu na swoją rzecz, we własnym imieniu na cudzą rzecz, albo osoba, w której imieniu dokonuje się zgłoszenia celnego. W przypadku gdy zgłoszenia celnego dokonuje podmiot działający w ramach przedstawicielstwa bezpośredniego, czyli w imieniu i na rzecz innej osoby (art. 253 § 1 pkt 1 Kodeksu celnego), to zgłaszającym jest osoba, w której imieniu dokonano zgłoszenia celnego i ona jest dłużnikiem, czyli osobą zobowiązaną do zapłacenia kwoty wynikającej z długu celnego (art. 3 § 1 pkt 2 Kodeksu celnego). Ponieważ w sprawie I SA/Ka 2156/02 bezspornym jest, że Agencja Celna "[...]" dokonała zgłoszenia celnego w imieniu Macieja Murawskiego, jako jego przedstawiciel bezpośredni, to Sąd w wyroku z dnia 27 października 2003 r. błędnie przyjął, że Agencja jest zgłaszającym i dłużnikiem w rozumieniu art. 209 § 3 Kodeksu celnego. Z powyższego wynika, że Agencja Celna "Euro-Sped" nie jest stroną postępowania, wobec czego organy celne nie miały obowiązku rozstrzygać sprawy z jej udziałem i doręczać decyzje i inne pisma procesowe. Strona skarżąca podniosła też, że przywołany przez Sąd wyrok NSA V SA 1832/01 został uchylony przez Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 3 października 2003 r. sygn. III RN 135/02, który uznał, że przedstawiciel bezpośredni nie jest stroną w postępowaniu w rozumieniu art. 133 Ordynacji podatkowej. W odpowiedzi na skargę kasacyjną M. M. pismem z dnia 13 kwietnia 2004 r. wniósł o jej oddalenie, jako nie posiadającej podstaw prawnych. M. M. powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2000 r. III RN 155/99, który przyznaje agencji celnej przymiot strony bez względu na to do kogo została skierowana decyzja określająca wymiar należności oraz na uchwałę 7 sędziów NSA z dnia 24 czerwca 2002 r. sygn. akt FPS 7/02, stanowiącą, że agencja celna jest stroną uprawnioną do żądania wszczęcia postępowania w sprawie prowadzonej bez jej udziału. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga kasacyjna została wniesiona na podstawie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.), zwanej dalej Prawem o p.s.a., a więc w trybie szczególnym, pozwalającym w sprawach zakończonych prawomocnym orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1 stycznia 2004 r., w których nie upłynął termin do wniesienia rewizji nadzwyczajnej do Sądu Najwyższego - w terminie do 31 marca 2004 r. na wniesienie skargi kasacyjnej do NSA na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270). Zgodnie z brzmieniem art. 183 § 1 Prawo o p.s.a. - Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Skarżący oparł skargę na zarzucie naruszenia prawa materialnego (art. 174 pkt 2 Prawo o p.s.a.), a to art. 3 § 1 pkt 23, art. 209 § 3 i art. 253 § 1 i 2 pkt 1 Kodeksu celnego - zarzucając błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, co skutkowało uznaniem, że Agencja Celna "[...]" jako przedstawiciel bezpośredni jest zgłaszającym i dłużnikiem w rozumieniu art. 209 § 3 Kodeksu celnego i 253 § 1 pkt 1 Kodeksu celnego. Zarzut ten jest uzasadniony. Jak trafnie podniesiono w skardze kasacyjnej - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lutego 2002 r. sygn. akt V SA 1832/01, na którym oparł się Sąd orzekający w sprawie, przyjmujący, że Agencja Celna, która dokonała zgłoszenia celnego towaru w imieniu importera jest osobą zgłaszającą w rozumieniu art. 3 § 1 pkt 23 Kodeksu celnego i zarazem dłużnikiem, na którym spoczywa obowiązek zapłacenia kwoty wynikającej z długu celnego (art. 209 § 3 w zw. z art. 3 § 1 pkt 3 Kodeksu celnego), a przez to jest stroną postępowania celnego w rozumieniu art. 133 Ordynacji podatkowej - w wyniku rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego, wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2003 r. sygn. III RN 135/02 (dotąd niepublikowany w zbiorze urzędowym OSN) został uchylony, a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania. Uzasadniając swe stanowisko Sąd Najwyższy wskazał, że zgodnie z dyspozycją art. 3 § 1 pkt 23 Kodeksu celnego "zgłaszającym" jest: a) osoba, która dokonuje zgłoszenia celnego we własnym imieniu na swoją rzecz; b) osoba, która dokonuje zgłoszenia we własnym imieniu na cudzą rzecz; c) albo osoba, w której imieniu dokonuje się zgłoszenia celnego. Natomiast, wedle art. 66 § 1 Kodeksu celnego, "zgłoszenia celnego może dokonać osoba mogąca przedstawić organom celnym, bezpośrednio lub przez przedstawiciela, towar, którego dotyczy zgłoszenie, jak również wszystkie dokumenty, których przedstawienie jest niezbędne do objęcia towaru procedurą celną, do której jest zgłaszany", przy czym art. 253 § 1 Kodeksu celnego stanowi, że przedstawicielstwo może być: 1) bezpośrednie - jeżeli przedstawiciel działa w imieniu i na rzecz innej osoby, 2) pośrednie - przedstawiciel działa we własnym imieniu, lecz na rzecz innej osoby. W konsekwencji, w art. 209 § 3 Kodeksu celnego mowa jest już wyłącznie o "zgłaszającym" i o "przedstawicielstwie pośrednim" jako o "dłużnikach celnych". "Dłużnikiem jest zgłaszający. W wypadku przedstawicielstwa pośredniego, o którym mowa w art. 253 § 1 pkt 2, dłużnikiem jest również osoba, na rzecz której składane jest zgłoszenie celne". Oznacza to, że w wypadku, gdy zgłoszenia celnego dokonuje podmiot działający w ramach tzw. przedstawicielstwa bezpośredniego, a więc działający "w imieniu i na rzecz innej osoby (art. 253 § 1 pkt 1 Kodeksu celnego), w świetle powyższej regulacji prawnej "zgłaszającym" jest w danych wypadku "osoba, w której imieniu dokonano zgłoszenia celnego" (art. 3 § 1 pkt 23 Kodeksu celnego) i ona - a nie występujący w jej imieniu "przedstawiciel bezpośredni" - jest "dłużnikiem celnym", czyli na niej ciąży obowiązek zapłacenia kwoty wynikającej z "długu celnego" (art. 3 § 1 pkt 2 i pkt 3 Kodeksu celnego). W konsekwencji, "przedstawiciel bezpośredni" nie jest również stroną postępowania celnego w rozumieniu art. 133 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.). Naczelny Sąd Administracyjny w obecnym składzie w pełni podziela wykładnię przepisów art. 3 § 1 pkt 23, art. 209 § 3 i art. 253 § 1 pkt 1 Kodeksu celnego dokonaną przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 października 2003 r. III RN 135/02 (publ. Prok. i Pr. 2004/1/46), że przedstawiciel bezpośredni nie jest dłużnikiem celnym, a w konsekwencji nie jest stroną postępowania celnego w rozumieniu art. 133 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.). Zauważyć przy tym należy, że pogląd, iż zgłaszającym towar do odprawy celnej i odpowiedzialnym z długu celnego w przywozie jest podmiot reprezentowany przez agencję celną, będącą przedstawicielem bezpośrednim importera, jest utrwalony w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyrok z dnia 6 czerwca 2002 r., III RN 89/01, OSNIAPiUS 2003/8/190) i podzielony w literaturze przedmiotu (por. glosę aprobującą do wyroku SN z dnia 6 czerwca 2002 r. III RN 89/01, H. Sęk, OSP 2003/12/151, s. 634). W rozpoznawanej sprawie Agencja Celna "[...]" dokonała zgłoszenia celnego w imieniu "Firmy M. M.", M. M. jako jego przedstawiciel bezpośredni, co wynika z treści znajdującego się w aktach sprawy upoważnienia do działania w formie przedstawicielstwa bezpośredniego, bezterminowego, z dnia 7 sierpnia 1999 r., jakiego udzielił M. M. tejże Agencji Celnej. Tak więc skoro Naczelny Sąd Administracyjny w zaskarżonym skargą kasacyjną wyroku błędnie przyjął, że Agencja Celna, która dokonała zgłoszenia celnego jest dłużnikiem w rozumieniu art. 209 § 3 Kodeksu celnego, że nie ma znaczenia, czy podmiot zgłaszający towar do odprawy celnej występuje w roli pełnomocnika bezpośredniego, czy pośredniego oraz, że rozstrzygnięcie sprawy bez udziału Agencji powoduje, że może ona wystąpić o wznowienie postępowania, co uzasadnia stosowanie art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) - to trafny okazał się podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia prawa materialnego, a to art. 3 § 1 pkt 23 w zw. z art. 253 § 1 pkt 1 i § 2 pkt 1, a także art. 209 § 3 Kodeksu celnego w zw. z art. 174 pkt 1 Prawa o psa. Argumentacja podniesiona w odpowiedzi na skargę kasacyjną z dnia 13 kwietnia 2004 r., że w orzecznictwie sądowym nie budzi wątpliwości, że agencja celna jako zgłaszająca towar jest stroną postępowania, czego przykładem są wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2000 r. sygn. III RN 155/99 i uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 24 czerwca 2002 r. sygn. FPS 7/02 - jest chybiona. Zarówno wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2000 r. III RN 155/99 (OSNIAPiUS z 2001 r. Nr 3, poz. 59), jak i uchwała 7 sędziów NSA z dnia 24 czerwca 2002 r., sygn. FPS 7/02 (ONSA z 2003 r. Nr 1, poz. 9) dotyczą agencji celnych, które złożyły zabezpieczenie majątkowe należności celnych obciążających podmiot dokonujący obrotu towarowego z zagranicą - i stąd wynika uprawnienie do traktowania agencji jako strony postępowania. W przedmiotowej sprawie Agencja "[...]" dokonała jedynie zgłoszenia towaru do procedury dopuszczenia do obrotu (k. 1 akt adm.), zgodnie z upoważnieniem do działania w formie przedstawicielstwa bezpośredniego (k. 10 akt adm.). Sąd orzekający wskazał również na dalszą podstawę uchylenia zaskarżonej decyzji, a to na przepis art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA, mówiący o naruszeniu przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jak wskazano wyżej, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 Prawa o psa). W skardze zarzucono naruszenie prawa materialnego i podstawa ta została wykazana przez stronę, i podzielona przez Sąd. Wobec czego spełnione zostały przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania (art. 185 § 1 Prawa o psa). Aby można było uchylić zaskarżone orzeczenie i rozpoznać skargę (art. 188 Prawa o psa), nie mogą występować naruszenia przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jednakże w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano przykłady naruszenia przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik postępowania. Przypomnieć też należy, że Sąd orzekający w sprawie również powołał się na naruszenie przepisów postępowania, uzasadniając tą okolicznością uchylenie zaskarżonej decyzji. Ale, jak wskazano wyżej, Naczelny Sąd Administracyjny jest uprawniony do rozpoznawania sprawy tylko w granicach skargi kasacyjnej, a tę oparto wyłącznie na podstawie naruszenia prawa materialnego (art. 174 pkt 1 Prawa o psa). Wobec czego Sąd rozpoznając skargę kasacyjną nie jest uprawniony do rozważania kwestii naruszenia przepisów postępowania (m.in. dotyczących udzielenia pełnomocnictwa J. C. i jego udziału w postępowaniu administracyjnym), ani określenia, czy naruszenia te miały istotny wpływ na wynik sprawy Z uwagi na powyższe uchylono zaskarżony wyrok w całości i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania na podstawie art. 185 § 1 Prawa o psa. Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego opiera się o przepis art. 209 i art. 203 pkt 2 w zw. z art. 207 § 2 Prawa o psa i § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) i pkt 2 lit. b) rozp. Min. Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) i obejmuje opłatę sądową oraz - z uwagi na brak dostatecznych środków na poniesienie przez Macieja Murawskiego pełnych kosztów postępowania - wynagrodzenie radcy prawnego w minimalnej wysokości.